ផ្កាអូយម៉ូយទើបតែថតបាន
ផ្កាអូយម៉ូយទើបតែថតបាន
តាមពិតទៅ ធ្វើដំណើរជារឿយៗទៅភូមិតែពុំដែលបានយកចិត្តទុកដាក់នឹងការថតរូបផ្កាអូយម៉ូយសម្រាប់ដាក់ក្នុងប្លក់ឱ្យស្របនឹងរឿងខ្លីរបស់ខ្ញុំដែលបានសរសេរតាំងពីយូរហើយ។ មានជួនកាលភ្លេចម៉ាស៊ីនថត មានជួនទៅរថយន្តបើកលឿនពេកដោយសារខ្លាចទៅប្រជុំមិនទាន់ពេល ណាមួយមិនចង់រំខានចិត្តពួកគាត់ដែលកំពុងជក់ជើងជាន់ហ្គា។ លើកនេះទៅជាមួយពូទូច គាត់មិនមែនជាអ្នកយឺតយ៉ាវឡើយ ក្នុងកំណត់ម៉ោងដែលត្រូវធ្វើដំណើរពីបាត់ដំបងមកភ្នំពេញគាត់ជាមនុស្សទៀងទាត់ពេលវេលា បើកបរដោយការប្រុងប្រយ័ត្នខ្ពស់ និងមានស្មារតីខ្ជាប់ខ្ជួន។ ក្នុងរវាងបួនម៉ោងដប់ប្រាំនាទីនេះគាត់បន្ថយល្បឿនឱ្យខ្ញុំ បានថតរូបភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនៃរដូវផ្ការីកនៅតាមផ្លូវតែមួយដងនេះគត់។
ខ្ញុំឃើញផ្កាជាច្រើនដេរដាសរីកគ្រប់ដើម ផ្កាចារ ផ្កាឈូក ផ្កាអង្គាដី ផ្កាដក់ខឹម ផ្កាអង្គាបុស្ស ផ្កាត្របែកព្រៃ ផ្កាអូយម៉ូយ។ល។
កាលពីខែមុន ផ្កាចាររីកពណ៌ក្រហមដូចរងើកភ្លើង មើលពីចំងាយខ្ញុំឆ្ងល់នោះឆ្ងល់ ចុះស្អីមកនៅត្រង់នេះពីមុនមកខ្ញុំមិនដែលឃើញ។ ដល់រថយន្តបរទៅជិតទើបស្គាល់ជាក់។បែរមកផ្កាឈូក តាមពិតពេលណាក៏មានផ្កាឈូករីកដែរ តែលើកនេះផ្កាឈូករីកធំៗជាងរាល់ដង។ ផ្កាអង្គាដីពណ៌ស ពណ៌ក្រហមដិត (ឈាមជ្រូក) ប្រឹងប្រជែងគ្នារីកតាមភូមិអ្នកស្រុកបាត់ដំបងម្តុំថ្មគោល យូរៗឃើញម្តងស្អាតដែរតើ! ពេលឈប់បាញ់ទន្សាយតាមផ្លូវ ខ្ញុំឃើញផ្កាដក់ខឹមកំពុងញញឹមស្រស់ដាក់ខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនចេះថតរូបសោះ ក៏ចេញមកជាស្រវាំងភ្នែកមើលមិនយល់។ ឃើញបងវិចិត្រ និងបងមុនីដា ថតរូបបានស្អាតចង់រៀនថតដូចគាត់ដែរ តែម៉ាស៊ីនហ្នឹងបែបវាមិនសូវទំនើបដូចគាត់បានជាមិនដូចចិត្តខ្ញុំ។ ផ្កាអង្គាបុស្សរីកស្រស់ញញឹមនៅតាមរបងវត្តនៅមង្គលបូរីដែលកាន់តែធ្វើឱ្យចិត្ត និងអារម្មណ៍របស់យើង (រកពាក្យបថុច្ចជន?? មិនឃើញទេ) ស្ងប់ពេលបានស្រង់ស្រូបក្លិនផ្កាអង្គាបុស្ស…តែដូចមុនអញ្ចឹង មិនចេះថត។ ប៉ងយូរហើយថាឱ្យតែទៅពីភ្នំពេញទៅហួសស្រុកមោងឬស្សីតែបួននាទីត្រូវត្រៀមថតផ្កាពណ៌ស្វាយដិតម្យ៉ាងដែលរីកនៅខាងស្តាំដៃទីនោះព្រោះទៅមកបីបួនជើងនេះនៅតែរីកមិនទាន់រោយទៀត។ ដល់ពេលទៅដល់ជិតទាញម៉ាស៊ីនមកថត ក្រឹប! ស្រវាំងមើលមិនឃើញអីទាំងអស់ ខ្ញុំក៏លាន់មាត់ខ្លួនឯង ស្រឡះទៀតទៅ! ពូទូចគាត់សួរថារឿងអី ខ្ញុំថា៖ មិនដឹងជាផ្កាអីទេពណ៌ស្អាតណាស់ ពណ៌ស្វាយស្រស់ ខ្ញុំឃើញរីកយូរដែរហើយ បីអាទិត្យទាំងលើកនេះហើយនៅមិនទាន់រោយ។ គាត់ថាផ្កាត្របែកព្រៃទេដឹង។ ខ្ញុំប្រឹងប្រកែក ដល់ពេលត្រលប់មកវិញខ្ញុំមិនហ៊ានដេកទេរង់ចាំឱ្យផុតមោងឬស្សីសិន ហើយក៏សម្លឹងមើលទៅស្លឹករបស់វាមុនព្រោះខ្ញុំមិនមានពេលច្រើនទេ លើកនេះគឺច្បាស់តែម្តង ដើមត្របែកព្រៃមែន តែផ្កាវាមានពណ៌តែមួយគត់គឺពណ៌ស្វាយដិតយ៉ាងស្រស់ និងស្រទាប់ផ្កាធំជាងដែលខ្ញុំធ្លាប់ឃើញ មិនដូចត្របែកព្រៃនៅភ្នំពេញទេ វាមានពណ៌ស្វាយលាយសចម្រុះ។ នឹកអៀននឹងពូទូចដែរព្រោះគាត់មានភ្នែកមុតជាងខ្ញុំដែលក្មេងជាង។ គិតថាថ្ងៃនេះមិនដេកទៀតទេណាមួយបានផឹកកាហ្វេយ៉ាងចាស់តាំងពីព្រឹកមកផង ខ្ញុំសម្លឹងជារឿយៗរកមើលផ្កាចារ និងផ្កាអូយម៉ូយ ក៏ស្រាប់តែចូលលក្ខណៈម្យ៉ាង (មិត្តភ័ក្តិខ្ញុំចំណាំតែនិយាយថា ឆ្កួត) គឺញញឹមដាក់ដើមអូយម៉ូយតាមផ្លូវ រួចគិតថាមាននរណាយល់ដូចខ្ញុំដែរអត់ថាឆ្នាំនេះផ្កាទាំងឡាយរីកស្គុះស្គាយស្រស់ស្អាតណាស់ ខ្ញុំសរសើរស្រុកទេសខ្លួនឯងដែលមានលក្ខណៈបែបនេះជាទីគាប់ចិត្តខ្ញុំពេក ខ្ញុំស្រឡាញ់ស្រុកកំណើតណាស់ ខ្ញុំនិយាយបែបមិនត្រូវទេ! ចាំពេលខ្ញុំនឹកឃើញចាំរកពាក្យនិយាយទៀត។
មាននរណាបានសង្កេតដែរទេ? ឬមួយការយល់ឃើញរបស់ខ្ញុំនេះមិនសមស្របសូមមេត្តាផ្តល់យោបល់កែលម្អផង។
ខ្ញុំសម្លឹងមើលគ្រប់ដើមផ្កាអូយម៉ូយ វាមានផ្លែរួចបានមានផ្ការីកផងនៅពេលកំពុងពេញទឹកដម (ដាក់គ្រាប់)។ ខុសផ្សេងម្យ៉ាងពីផ្កាដទៃតែងមានផ្ការួចមានផ្លែបន្តបន្ទាប់ជាខាងក្រោយ លើកលែងតែដើមណាដែលទើបធំធាត់គឺមានតែផ្កាតែម្តងមិនទាន់មានផ្លែទេ។
កាលពីក្មេង ទៅរៀនមានគេលក់ផ្លែអូយម៉ូយសករួចស្រេច មួយចម្អាមពីរកាក់ (១៩៨៧)ខ្ញុំឃ្លានតែផ្លែហ្នឹង រួចឆ្លៀតទិញយកទៅញ៉ាំនៅផ្ទះ ដល់ដាក់ក្នុងកាតាបរៀនរបស់ខ្ញុំទៅវាប្រឡាក់ពេញសៀវភៅ កាលណោះគ្រូតឹងតែងណាស់ សៀវភៅត្រូវតែស្អាត ខ្ញុំមិនហ៊ានយកសៀវភៅទៅឱ្យអ្នកគ្រូ (ប្រហែលជាអ្នកគ្រូ ឈុំ បាន) កែទេ ខ្លាចគាត់វ៉ៃ តែចៀសមិនរួចព្រោះពេលបូកពិន្ទុអ្នកគ្រូរកពិន្ទុចុះឱ្យមិនបាន។ ហ៊ីសៗ ត្រូវរំពាត់កាលណោះខ្មាសមិត្តភ័ក្តិណាស់។ អរគុណលោកគ្រូអ្នកគ្រូ ភាពតឹងតែងទាំងអស់ហ្នឹងដែលខ្ញុំអាចធ្វើការងារបានល្អដូចសព្វថ្ងៃនេះ អរគុណរំពាត់ដែលខ្ញុំអាចដាក់វិន័យខ្លួនឯងឱ្យស្ថិតក្នុងផ្លូវត្រូវ ព្រោះខ្ញុំខ្លាចអ្នកណាស់។
ទើបតែមានថ្ងៃហ្នឹងឯងទេដែលខ្ញុំបើកភ្នែកពីបាត់ដំបងដល់ភ្នំពេញគ្រប់ពេលបួនម៉ោង រាល់ដងពូៗណាមិនល្បី ខ្ញុំ, កល្យាណ, ស្តេចដេក តែឡើងដល់លើរថយន្តហើយ បើកពីភ្នំពេញមិនទាន់ដល់ព្រែកព្នៅផងដេកលក់បាត់ហើយ។ ចាំទៅភ្ញាក់ឯភូមិឯណោះ!
ពួកគាត់ទាំងបីនាក់នេះជាអ្នកជំនាញនាំផ្លូវដ៏អស្ចារ្យ តាំងពីខ្ញុំប្រឡូកក្នុងការងារសង្គមមក។
ទីមួយ៖ លោក ង៉ែត ល្វី
ទីពីរ៖ លោក បៀន ទូច
ទីបី៖ លោក ស៊ុន ប៊ុនលី
ខ្ញុំសង្ឃឹមថារដូវផ្ការីកនៅទីនេះនឹងនាំឱ្យអ្នកទាំងឡាយដែលបានឃើញមានអារម្មណ៍រីករាយបានមួយដងមួយគ្រាដែរទោះបីវាមិនអាចជួយព្យាបាលរបួសផ្លូវចិត្តរបស់អ្នកទាំងនោះបានជាដាច់ស្រឡះ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថារុក្ខជាតិទាំងនោះដែលប្រឹងបញ្ចេញផ្ការបស់ខ្លួនបង្អួតធម្មជាតិ និងមនុស្សនឹងទទួលបានកុសលផលបុណ្យពីការដែលខ្លួនជាហេតុនាំមកនូវស្នាមញញឹមលើបបូរមាត់របស់យើង (រួមទាំងខ្ញុំផង)។ កូនប្រុសស្រីរបស់អ្នកអាចមានម្តងម្កាលធ្វើឱ្យអ្នកយំតែអ្នកនៅតែស្រឡាញ់ពួកគេ ចុះទំរាំព្រៃឈើទាំងនោះបានធ្វើឱ្យអ្នកត្រជាក់ពេលជ្រកក្រោមម្លប់ បានដកដង្ហើមស្រួលស្រូបខ្យល់បរិសុទ្ធស្រស់ថ្លា បានប្រយោជន៍ដទៃជាច្រើន ម្តេចអ្នកមិនឱ្យតម្លៃផង?
សូមស្រឡាញ់ធម្មជាតិនិងថែរក្សាវាទុកជាប្រយោជន៍នៃដង្ហើមរបស់យើងនិងមនុស្សជំនាន់ក្រោយ។
ស្នាមញញឹម 
ផ្កាស្អាតមែន! ឃើញផ្កា នឹកឃើញដល់ផ្លែ! ចង់ស្រក់ទឹកមាត់!
ជម្រាបសួរ។
អរគុណលោកដែលបានសរសើរ។
ហោចណាស់ថ្ងៃនេះខ្ញុំបានគ្នាម្នាក់ដែរគ្រាន់នឹកចង់ផ្លែអូយម៉ូយ។ 🙂
អ្នកស្រុកខ្ញុំហៅថា អូញម៉ូញ ។ ខ្ញុំឆែកមើលក្នុងវចនានុក្រមដែរ តែមិនឃើញពាក្យនេះ ឬមួយជាភាសាដែលគេប្រើតាមតំបន់ខុសៗគ្នាអញ្ចឹង ។
ចាសប្រហែលហើយបង។ ខ្ញុំមុនដាក់ប្រកាសក៏រកមិនឃើញដែរពាក្យអូយម៉ូយ និងបថុជ្ជន តែខ្ញុំដាក់នេះតាមតែស្រុកខ្ញុំហៅបែបហ្នឹងទេ។ ដើម្បីបញ្ជាក់ខ្ញុំកំពុងតែស្វែងមើលសៀវភៅរូបភាពដើមឈើ ដែលបើតាមខ្ញុំដឹងនៅក្រសួងបរិស្ថានមានឯកសារប្រភេទនេះ។ចាំបានពត៌មានយ៉ាងណាៗ ខ្ញុំនឹងជម្រាបបងជាខាងក្រោយទៀត។
បើមានសៀវភៅណឹងខ្ញុំសុំដែរ