រឿងខ្ញុំនៅស្រុកព្រៃភ្នំ

ជាការដែលគួរតែចែករម្លែកគ្នាឱ្យបានជ្រាបពីជីវិតរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងពេលធ្វើការងារតាមជនបទ។

ខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើការនៅក្នុងព្រៃនៃខេត្តកំពង់ធំ។ រឿងមួយនេះជឿជាក់ថាបងប្អូនញាតិមិត្តពិតជាសើចមិនខាន។

ខ្ញុំទៅស្រង់ព័ត៌មានស្តីពីស្ថានភាពនៅក្នុងព្រៃជ្រៅ ដោយចេញដំណើរតាំងពីម៉ោងប្រាំមួយព្រឹកពីទីរួមខេត្ត កំពង់ធំជាមួយលោកម្នាក់ដែលសហការជាមួយគ្នា។ ម៉ោងបួនល្ងាចទើបយើងបានដល់ភូមិកណ្តាលព្រៃ ដែលមិនទាន់មានការចុះបញ្ជីទទួលស្គាល់ពីក្រសួងមហាផ្ទៃថាជាភូមិកត្រឹមត្រូវនៅឡើយទេ។ ខ្ញុំត្រូវបាន ស្នាក់នៅផ្ទះលោកគ្រូបង្រៀនវ័យចំណាស់ម្នាក់ដែលខ្ញុំនឹងរៀបរាប់ជាខាងក្រោយពេលណាទំនេរអំពី គ្រួសាររបស់គាត់។ ឥឡូវបន្តមករឿងរបស់ខ្ញុំសិន។

ខ្ញុំបានមុជទឹក ក្រោយរលាក់បាយម្ហូបដែលម្តាយខ្ញុំបានខ្ចប់ដាក់មកឱ្យជាសន្ធឹកព្រោះគាត់ខ្លាចតែម្យ៉ាងគត់ គឺខ្លាចខ្ញុំឃ្លានព្រោះខ្ញុំតែឃ្លានខ្លាំងមែនទែនចត់បាយគឺខ្ញុំលែងញ៉ាំបាយពីរទៅបីពេលឯណោះ។ អ្នកផ្ទះ នោះក៏គ្មានម្ហូបអីហូបដែរក្រៅពីត្រីឆ្អើរល្អិតៗពីរចង្កាក់សម្រាប់មនុស្សប្រាំមួយនាក់ ជាមួយទឹកត្រីមួយចាន ធំលាយម្ទេសនិងអំពិលទុំ។ ពួកគេហូបបាយនៅម៉ោងប្រាំល្ងាចពោលគឺពេលដែលខ្ញុំមុជទឹករួច គ្រាដែលខ្ញុំ ក្រឡេកឃើញបាយម្ហូបនោះខ្ញុំសឹងស្រក់ទឹកភ្នែក ក្នុងពេលដែលមនុស្សដូចខ្ញុំនិងប្អូនៗញ៉ាំបាយពេល ល្ងាចជាមួយនឹងសាច់ជ្រូកចៀន ឬឆាសាច់គោដំឡូងបារាំងក្នុងបរិមាណមនុស្សពេញកម្លាំងប្រាំមួយនាក់ ដូចគ្នា។ ខ្ញុំលើកម្ហូបដែលម៉ាក់ខ្ចប់ឱ្យដាក់ឱ្យពួកគាត់ពាក់កណ្តាលទុកពាក់កណ្តាលចាំហូបជាមួយគ្នាខ្ញុំ។

ពេលដែលខ្ញុំកំពុងមុជទឹក លោកម្នាក់ដែលទៅជាមួយគាត់បានទៅណាត់មេភូមិកូនភូមិ ចាស់ទុំពីរបីនាក់ ដើម្បីមកជួបជុំគ្នាពិភាក្សាស្ថានភាពភូមិស្រុក។ តាមផ្លូវមកផ្ទះវិញគាត់បានឱ្យគេយកទឹកត្នោតជូរបួនធុង ដួសទឹកប្រហែលជាសាមសិបលីត្រមកដល់ផ្ទះ ខ្ញុំក៏ចេញប្រាក់ឱ្យគេ ឯគាត់ក៏ទៅងូតទឹកដើម្បីហូបបាយ ជាមួយខ្ញុំព្រោះម្ចាស់ផ្ទះហូបបាយរួចហើយ។ ប្រពន្ធលោកគ្រូបង្រៀននោះបានជួយចាក់ទឹកត្នោតជូរដាក់ កំសៀវមានកែវមានផ្តិលសម្រាប់ផឹក មានប៉ាន់តែ មានថ្នាំចុកម្លូស្លាតាមលំអានស្រុកគាត់ដើម្បីទទួលភ្ញៀវ របស់យើងនាពេលយប់តាមដែលយើងបានសំណូមពរ។

បាយរួចខ្ញុំក៏បានពិនិត្យមើលប្រដាប់ថតសម្លេង សៀវភៅការងាររបស់ខ្ញុំដើម្បីត្រៀមធ្វើការជាមួយពួកគាត់ ព្រោះយើងមិនអាចរកមនុស្សមកប្រជុំបានទេនាពេលថ្ងៃ។

មេភូមិ អនុភូមិ និងចាស់ទុំ ដោយទាំងក្មេងស្រគាលអីដែរបានមកជុំគ្នាលើរានហាលផ្ទះនោះដើម្បីជជែក គ្នាពីការងារតាមគោលបំណងរបស់ក្រុមការងារយើង ខ្ញុំបានស្រាយនំធុងមកដាក់ចំកណ្តាលដើម្បីកំដរ បរិយាកាសជាមួយនឹងទឹកត្នោតជូរផលិតផលគ្មានសារជាតិអាល់កុលនាំឱ្យខូចសុខភាព និងជារបស់ ដែលខ្មែរធ្វើបានដោយខ្លួនឯង (ខ្ញុំអ្នកជាតិនិយម)។

ដំបូងយើងក៏មកដំកង់ជុំគ្នាក្នុងវង់មួយដែលមានប៉ាន់តែរបស់មីងនៅចំកណ្តាល និយាយគ្នាមួយសន្ទុះ គេក៏ចាក់ទឹកតែចែកគ្នាផឹក។ ខ្ញុំត្រូវបានគេចាក់ទឹកតែមកឱ្យមុនគេ ភ្លាមនោះគំនិតអាក្រក់របស់ខ្ញុំក៏ ចាប់បដិសន្ធិមកភ្លាម … ព្រះជាម្ចាស់អើយ! នៅការិយាល័យផឹកតែ កាហ្វេរួចកែវនោះត្រូវបានគេយក ទៅលាងចេញភ្លាមមិនទុកនាំឱ្យទើសមុខយើងទេ តែនេះមនុស្សប្រហែលដប់នាក់មានតែមួយប៉ាន់ និងកែវសម័យឆ្នាំប៉ែតជាងព័ណ៌ខៀវដែលជារបស់ខ្មែរផលិតដែរ ពីរ… ចាំអីទៀតខ្ញុំហូបមុនទៅខ្លាច ឆ្លងមេរោគពីពួកគាត់បើខ្ញុំអាល័យតែគួរសមនោះ! អ្នកចាក់ឱ្យចេះតែរុញមកនឹងអាលគេបានចាក់ឱ្យ អ្នកផ្សេងទៀតពេលខ្ញុំផឹករួច។ ខ្ញុំនឹកឃើញនូវជោគជ័យនៃការប្រើខួររបស់ខ្ញុំ … ខ្ញុំលើកកែវតែសម័យ បុរាណរបស់ម្ចាស់ផ្ទះមកផឹកក្អឹក … ទើបតែបានកន្លះក្អឹកទេ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាមានក្លិនអាចម៍កន្លាតពេញ មាត់របស់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំនេះកុំថាឡើយក្លិនស្អុយ តែក្លិនក្រអូបហ្នឹងក៏ខ្ញុំទ្រាំមិនបានដែរ (យោងលើទំព័រ លី កល្យាណ ក្នុងប្លក់នេះ) … មុនមកទីនេះ ម្តាយមីងខ្ញុំផ្តាំថាកុំឱ្យទៅធ្វើជាខ្ពើមរអើមអីជាមួយអ្នកស្រុក អ្នកភូមិក្រែងគេថាយើងនេះជួរ … ចាំបានបណ្តាំនេះ ខ្ញុំធ្មេចភ្នែកលេបទឹកបង្ហើយបីក្អឹកទៀត រួចហុច កែវនោះទៅបងម្នាក់នោះវិញដោយនិយាយថា អរគុណបង! ទាំងក្នុងចិត្តត្រដរជិតនឹងស្លាប់ព្រោះតែ មនុស្សម៉ាស្អាត ម៉ាអនាម័យដូចខ្ញុំមកធ្លាក់ខ្លួនផឹកទឹកតែដែលលាងប៉ាន់មិនស្អាត។ គ្រាន់តែកែវហុច ដល់ដៃគាត់ភ្លាមខ្ញុំក៏យកលេសមកយកប៊ិចសរសេរនៅក្នុងសម្ពៀតស្បែករបស់ខ្ញុំ … តាមពិតទៅ ខ្ញុំ មក ស្រវារកដបអាល់កុលដែលម្តាយខ្ញុំទុកឱ្យសម្រាប់លាងដៃ លាងរបួស ចាក់ចូលដបទឹករបស់ខ្ញុំដែល នៅសល់ជិតកន្លះរួចផឹកក្អឹកៗជិតអស់មួយដបទឹកនោះ … ខ្ញុំនឹកថាយ៉ាងណាក៏ប្រហែលជាអាល់កុល អាចសម្លាប់មេរោគទាំងនោះបានខ្លះមុនពេលវារីករាលដាលពេញក្នុងខ្លួនខ្ញុំ។ មានអី! ដល់ទៅខ្លាច មេរោគពេកទៅខ្ញុំប្រឹងផឹកទឹកលាយអាល់កុលនោះយ៉ាងរីករាយទៀត … រួចត្រឡប់មកអង្គុយជុំនឹង គេនឹងឯងវិញធ្វើដូចជាគ្មានរឿងអីកើតឡើងចឹង។

មួយយប់នោះខ្ញុំគ្មានបានយល់សាច់រឿងដែលគេនិយាយគ្នានោះទេ ណាមួយអាល់កុលវាចេញឬទ្ធិ ណា មួយទឹកត្នោតជូរដែលគេហុចមកឱ្យជាញយៗផង ខ្ញុំដេកគ្មានដឹងត្រជាក់យ៉ាងម៉េចទេ។

លុះតែព្រឹកឡើងម៉ោងប្រាំមួយព្រឹកបានក្រោករួច ដល់ល្ងាចថ្ងៃទីពីរយើងសម្រាកពីព្រលប់ព្រោះមិនមាន កម្មវិធីអីក៏ស្រាប់តែលោកអើយដូចម៉ាស៊ីនត្រជាក់ដប់ពីរសេះដែលគេបើកឱ្យចឹង ខ្ញុំដេកមិនលក់ដោយសារ ត្រជាក់ពេកក៏ងើបទាំងយប់យកក្រដាសផ្ទាំងធំ ដែលយើងហៅថាហ្លីបឆាតហ្នឹងយកមកបិទជុំវិញមុង នាំឱ្យដេកទៅឮតែស្នូរប្រេកប្រោកនៃក្រដាសនោះ ដេករឹតតែមិនលក់ទៀត។

ត្រឡប់មកពីព្រៃវិញខ្ញុំត្រូវឈឺ ម្តាយខ្ញុំគាត់ស្មានតែខ្ញុំគ្រុនចាញ់គាត់ក៏នាំទៅជួសឈាមពីរព្រឹកទម្រាំដឹង គ្រុនធម្មតា …

នេះជារឿងមួយដែលខ្ញុំបានជួបនៅក្នុងព្រៃ … ជារឿងមួយក្នុងចំណោមរឿងរាប់រយដែលខ្ញុំធ្លាប់ប្រទះ…