ទោះជាសាហាវ តែជាមួយកូនគឺមានតែក្តីស្រឡាញ់

គ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ឯណា មានកម្ពស់ស្មើសេចក្តីស្រឡាញ់នៃមាតាបិតាឡើយ។

ខ្ញុំគ្រាន់តែឃើញ និងចង់កត់ត្រាទុកប៉ុណ្ណោះ។

លើកមុនខ្ញុំឃើញ កូនជ្រូកព្រៃត្រូវជាប់អន្ទាក់ មេវាច្រាសច្រាល ជិតស្លាប់ជិតរស់ ស្រែករោទិ៍រំពងព្រៃ ស្រែកឮជាង កូនវាដែលជាប់អន្ទាក់ហ្រាំ្វងកង់ហ្នឹងទៅទៀត។ វារត់ទៅលិចម្តងទៅកើតម្តង វាចង់ជួយកូន តែមិនអាចជួយអ្វី បានមួយសន្ទុះធំ អាឈ្មោលក៏មកដល់ វាខាំអង្គាម ខ្សែហ្វ្រាំងកង់នោះ តែអនិច្ចា ខ្សែដែកមិនព្រមដាច់ឡើយ វា អង្គាមកាន់តែខ្លាំងហ្វ្រាំងកង់កាន់តែរឹតកូន រហូតដល់កូនត្រូវងាប់ទៅ ។ សត្វទាំងនោះយំស្រែករញ៉េករញ៉ោក ពេញព្រៃ។ តែមិនព្រមចេញទៅណាទេ វាហាក់គិតថា កូនវាងាប់ វាមិនអាចចោលខ្មោចកូនបានឡើយ វាប្រឹង ព្យាយាមទាញខ្សែហ្រ្វាំងកង់ទាំងទទឹងទិស ធ្វើឱ្យខ្មោចកូនជ្រូកព្រៃដាច់រហែកជាពីរ បីកំណាត់ ។ វាត់ដឹហ្វាក់? ​ ដឹហ្វាក់អ៊ីស៖

មនុស្សបានប្រមូលគ្នាមួយភូមិមកព័ទ្ធជ្រូកព្រៃមេឈ្មោលទាំងពីរនោះជាមួយនឹងកូនតូចរញ៉ាក់រញៀវប្រហែល ដប់ក្បាល ។ គេព័ទ្ធវ៉ៃវា បាញ់វានឹងស្នា ចោលវានឹងកាំបិត គប់នឹងអង្កត់គល់ឈើ រហូតទាល់តែងាប់មេនិងបា ជ្រូកទាំងពីរនោះ ហើយចាប់បានកូនវាស្ទើរតែទាំងអស់។

ខ្ញុំឈរមើលពួកគេពីចម្ងាយជាមួយនឹងទឹកភ្នែក ខ្ញុំមិនមែនអាណិតជ្រូកទាំងនោះទេ (មេជ្រូកទាំងពីរនេះធ្លាប់ ដេញសម្លាប់ខ្ញុំម្តងដែរកាលពីប្រមាណមួយខែមុន ព្រោះតែវាជាប់អន្ទាក់រឹតដាច់កជើងឆ្វេងខាងមុខ ជួនជាវារើ រួចពីអន្ទាក់ក៏ដាច់ជើងនោះទៅ វាឃើញខ្ញុំកំពុងតែថតរូប វាមានកំហឹងជាមួយមនុស្សក៏រត់ដេញម៉ូតូខ្ញុំ បើកុំតែបាន ឡានដឹកដំឡូងមកបញ្រ្ចាសទិសនឹងខ្ញុំ ដេញវាវិញ ខ្ញុំមុខតែកុនការដែរហើយ) តែខ្ញុំមើលឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់ របស់សត្វសាហាវ ចំពោះកូនៗ ពេលគេដេញពួកវា ពួកវារត់រួចហើយ តែវានៅស្រឡាញ់កូនតូចៗ វារត់បក ក្រោយវិញដើម្បីដេញជល់គេកុំឱ្យចាប់កូន គេបានដៃក៏ដេញអាមេដែលពិការជើងម្ខាងបាន បាញ់វាត្រូវចំពោះ អា ឈ្មោលរត់បកក្រោយតាមការពារកូន និងមេញី វាក៏ត្រូវគេចោលនឹងកាំបិត គប់នឹងដុំឈើ ។ នៅទីបញ្ចប់នៃ សមរភូមិសម្លាប់ទាំងពូជនៃជ្រូកព្រៃនេះ គេចាប់បានកូនប្រាំបី មេ និងបាត្រូវងាប់ ។ មានតែកូនមួយទេដែលគេ ចាប់បានទាំងរស់នៅក្នុងការ៉ុងមួយដែលមិនមានរបួស ក្រៅពីនោះ មានតែឈាម។

ខ្ញុំបាននិយាយតថ្លៃគេដើម្បីទិញកូនជ្រូកព្រៃដែលនៅក្នុងការ៉ុង ទាំងមិនដឹងថាមុខវាយ៉ាងម៉េចទេ ព្រោះមិនហ៊ាន ស្រាយការ៉ុងឡើយ។ តម្លៃកូនជ្រូកព្រៃនោះ ស្មើនឹង ប្រាក់ថ្លៃការងាររបស់ខ្ញុំចំនួនពីរថ្ងៃ ។ តែខ្ញុំគ្មានប្រាក់ច្រើន ជាប់ខ្លួនទេ មានតែចិញ្ចៀនប្លាទីនមួយវង់ដែលពាក់នៅកូនដៃ ជារង្វាន់ថ្ងៃខួបកំណើតកាលអាយុ១២ឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ ពីម្តាយខ្ញុំតាំងពីដប់ប្រាំឆ្នាំមុនដែលវាក៏សឹកខ្លះទៅហើយ តែម៉ែប្រាប់ថា វាមានតម្លៃប្រហែលជាងប្រាំម៉ឺនរៀល ប្រសិនបើមានការអីទៅ ដោះដូរនឹងគេទៅ ប្រាប់គេថាចឹងទៅចុះ ។ គេព្រមព្រាងឱ្យដូរចិញ្ចៀនមួយនឹងកូនជ្រូក ព្រៃមួយនេះ ដែលមានទម្ងន់មិនដល់ប្រាំគីឡូក្រាមផង (សាច់ជ្រូកដែលងាប់នោះគេលក់១គីឡូថ្លៃ ៨០០០ រៀល តែគេឃើញខ្ញុំស្រឡាញ់កូនជ្រូក គេក៏តម្លើងថ្លៃតាមការគួររបស់គេទៅ វាចំខ្ញុំនេះមិនចេះតថ្លៃសូម្បីមួយម៉ាត់ទៀត)

បានកូនជ្រូកព្រៃស្រែកងីកងូកក្នុងការ៉ុងមក ខ្ញុំជិះម៉ូតូចេញពីភូមិនោះទៅ ជាមួយពូម្នាក់ជាអ្នកនាំផ្លូវរបស់ខ្ញុំ។ យើងមកដល់ឆ្ងាយពីភូមិនោះ ខ្ញុំបានទុកការ៉ុងដោយស្រាយមាត់ចោលនៅក្បែរមាត់ទឹកអូរមួយ ហើយរត់ចេញ ពីវាយ៉ាងរហ័ស ទៅលបមើលពីចម្ងាយ។ ខ្ញុំនៅចាំបានទាំងអស់ ព្រោះថានោះជាលើកដំបូងហើយ ដែលខ្ញុំចេះ លក់របស់ដែលម្តាយឱ្យជាអំណោយដើម្បីចាយវាយ ។ ខ្ញុំស្តាយចិញ្ចៀនខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ខ្លាំងមែនទែន ព្រោះនោះ ជាអំណោយដែលម្តាយសន្សំប្រាក់ដោយមិនហ៊ានសូម្បីទិញនំហូបម្តងណាឡើយ រហូតគាត់ក្លាយជាមនុស្ស គម្រិះក្នុងក្រសែភ្នែករបស់អ្នកដទៃដើម្បីតែកូនៗ។ ខ្ញុំចង់ចិញ្ចឹមវា មើលថែវាដែរ តែម្តាយនិងជីដូនខ្ញុំសុទ្ធតែជា អ្នកសុំសីលប្រាំបី ហើយខ្ញុំដើរបាត់ៗពីផ្ទះ នរណានៅមើលវា បើប្អូនៗខ្ញុំនៅតូចនៅឡើយ ណាមួយចិត្តក៏គិតថា វាជាសត្វព្រៃ វានឹងមិនសប្បាយចិត្តឡើយកាលបើយកវាទៅឃាំងទុកក្នុងទ្រុងឯទីក្រុង វានឹងគ្មានសេរីភាពទេ។

«សេរីភាព» ពាក្យនេះខ្ញុំតែងឱ្យតម្លៃវាសម្រាប់ជីវិតខ្ញុំខ្ពស់ណាស់ ខ្ញុំតែងមានសេរីភាពជានិច្ច ខ្ញុំមិនដែលខ្វះសេរី ភាពទេក្នុងមួយជីវិតរស់នៅរបស់ខ្ញុំ។

ដំបូងកូនជ្រូកមិនព្រមរើចេញពីការ៉ុងទេ តែក្រោយប្រហែលជាងដប់នាទីមកទើបវារើខ្លួនចេញមក វារត់ចុះរត់ ឡើងប្រហែលជាប្រាំនាទី វារត់ទាំងងក់ក្បាល ទាំងយំងីកងូកៗ ខ្ញុំគិតក្នុងចិត្ត ពិតតែថាក្បាលខ្ញុំធំជាងត្រឡោក ដូងដែលម៉ែតែងនិយាយថាខ្ញុំធំអស់ធំហើយ តែខ្ញុំនៅតែយំ ! វាប្រហែលជានឹកម៉ែឪវាហើយ វានឹកបងប្អូនវាដែល ធ្លាប់រត់ទៅណាជាមួយគ្នា ធ្លាប់មានម៉ែនាំដើររកស៊ី មានឪចាំការពារ តែពីពេលនេះទៅលែង មានម៉ែឪបងប្អូនដើរ ជាមួយទៀតហើយ វាត្រូវរៀនរស់ដោយខ្លួនឯង រៀនតស៊ូនឹងសត្រូវដោយខ្លួនឯង វាអាចបរាជ័យគ្រប់ពេលវេលា ក្នុងដំណើរជីវិតទៅមុខវានឹងគ្មាននរណាចាំស្រឡាញ់ចាំរក្សាដូចម៉ែដូចឪទៀតទេ។ គិតដល់ត្រឹមហ្នឹងភ្លាម ខ្ញុំចង់ យកវាមកចិញ្ចឹមសិន ចាំវាធំចាំយកមកលែងវិញ ​។ តែចិត្តមួយក៏គិតថា ពេលដែលចិញ្ចឹមវា វានឹងគ្មានពេលបាន ដកស្រង់ពិសោធន៍សម្រាប់ជីវិតឡើយ វានឹងធំដោយស្រួលក្នុងការឃុំគ្រងរបស់ខ្ញុំ ដល់ពេលវាត្រូវមកនៅក្នុងព្រៃ វិញ វានឹងមិនដឹងថាត្រូវរៀនរស់តាមរបៀបណា ហើយវាអាចនឹងស្លាប់។

កាលហ្នឹងខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្តថា សូមកុំឱ្យខ្ញុំត្រូវក្លាយជាក្មេងកំព្រាដូចវាឱ្យសោះ ។

ថ្ងៃមុន ខ្ញុំបានឃើញមេក្របីការពារកូន ខ្ញុំនឹកដល់រឿងដែលកប់យ៉ាងយូរទៅហើយនេះ។ ខ្ញុំដឹងថា សារជាតិរបស់ មនុស្ស ឬ សត្វតែងមានក្តីស្រឡាញ់ដ៏លើសលប់ចំពោះកូន។

ខ្ញុំកំពុងតែបើកទូរស័ព្ទដែលចេញសញ្ញាអស់ថ្មបណ្តើរឳនឈ្ងោកមើលទងសុករបស់កូនក្របីទើបនឹងកើតបាន ប្រហែលបីម៉ោងមុនពេលខ្ញុំជួបនេះស្រាប់តែមេវាដែលដើរទៅខាងមុខផុតទៅហើយនោះ ស្មានថាខ្ញុំប្រុងធ្វើអ្វី កូនវាក៏បកត្រឡប់មករកវ័ធខ្ញុំភ្លាម។ ខ្ញុំរត់ប្រផាសប្រភីងព្រោះតែត្រូវក្មេងៗស្រែកដេញក្របីនោះ។ ខ្ញុំអស់កម្លាំង ណាស់សឹងតែដកដង្ហើមមិនដល់គ្នាព្រោះតែមុននេះខ្ញុំក៏រត់គេចពីសត្វពស់មកដែរ តែបំណាច់នឹងខ្លាចវាវ័ធឈឺ ខ្ញុំរត់រហូតបុកគល់ឈើដួលព្រូស ប្រឹងងើបរត់ទៀត។ សត្វនោះឃើញខ្ញុំអន់សាច់ដល់ថ្នាក់ដួលវាក៏លែងចង អាឃាតនឹងខ្ញុំតទៀតដែរ។ ឳសំណាងខ្ញុំ!

ម៉ែបាទ! កូនដឹងច្បាស់ថាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ម៉ែចំពោះខ្ញុំខ្លាំងយ៉ាងណា ទោះជាមានពេលខ្លះម៉ែមាន លំអៀងចំពោះកូន ក៏កូនគិតថានោះគ្រាន់តែជាកំហុសតូចតាចរបស់មនុស្សប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនអាចបំពាក់ ជញ្ជីងក្នុងចិត្តបានគ្រប់ពេលវេលា។ ព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់នោះធំធេងពេក វាបានគ្របដណ្តប់ចិត្តកូនបាន យ៉ាងកក់ក្តៅបំផុត ហើយកូនៗរស់បានដល់ធំក៏ដោយសារភាពកក់ក្តៅទាំងនោះផងដែរ។

ឯឯឯឯឯឯឯឯឯឯឯ

***ដាក់ទោសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរចំពោះឪពុកដែលរំលោភកូនខ្លួន***

 

//