ភាពស្មោះត្រង់របស់អ្នកជនបទ

ខ្ញុំទើបតែមើលឯកសារការងារដែលធា្លប់បានកត់ចូលក្នុងសៀវភៅកំណត់។ ខ្ញុំមើលដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយក៏ធ្លាក់ដល់ចំណុច មួយដែលខ្ញុំធ្លាប់សួរទិញផ្លែទឹកដោះ (អ្នកភ្នំពេញហៅផ្លែទឹកដោះគោ ប្រហែលជាខ្លាចថាពាក្យទឹកដោះ អ៊ែកៗពេកក៏មិនដឹង តែអ្នក ស្រុកកំពង់ធំខ្ញុំហៅតែទឹកដោះៗបែបនេះ) ពីអ្នកស្រុកក្នុងពេលទៅប្រជុំនៅទីនោះ។

ក្នុងកំណត់សរសេរថា៖ Buy milky fruit for Ch… ក្រោយនោះពីរបីទំព័រ ដាក់បន្ថែមថា៖ No milky fruit for Ch as the people told me that the milky fruit had some worms inside up to this time. They won’t sell that to me even I insisted them as I expected there will some of the fruit will be good (no worm inside).

ខ្ញុំក៏នឹកឃើញរឿងហ្នឹងឡើងវិញ។

ក្រោយពេលប្រជុំចប់ ដោះស្រាយរឿងឈឺក្បាលពេលប្រជុំរួច ខ្ញុំបានឆ្លៀតសួរអ្នកស្រុកនៅទីនោះដើម្បីរកទិញផ្លែទឹកដោះផ្ញើមិត្តភ័ក្តិ៖

បងៗ មានទឹកដោះខ្លះទេនេះ? ចែកឳយខ្ញុំខ្លះម៉ោ ខ្ញុំយកទៅផ្ញើម៉ែ និងបងប្អូន។

គ្មានទេអ្នកគ្រូអើយ។ ខែនេះដល់ខែទឹកដោះមានដង្កូវហើយ។

ហ៊ឺស បែបមិនអីទេ យើងបេះវាកុំយកអាទុំពេកទៅ គឺគ្មានទេ។ ឱយតែបាន បេះម៉ោបង ខ្ញុំសុំចែកទាំងអស់។ (ខ្ញុំចង់បានណាស់ ព្រោះតម្លៃវាថោកមែនទែន)

ខ្ញុំមិនមែនចិត្តអាក្រក់ ឬខ្ជិលទេអ្នកគ្រូ។ លុយនរណាមិនចង់បាន? តែថា បើអ្នកគ្រូឯងយកទៅហូបទៅ ទៅជាឈឺជាអីទៅ មិនវរ ហើយទេ។ បើម្តាយអ្នកគ្រូឯង និងបងប្អូនហូបទៅឃើញតែដង្កូវ មិនរករឿងអ្នកលក់ទៅហើយទេ???

ត្រូវមាត់អ្នកស្រុកម៉ាទំហឹង ធ្វើខ្លួនអ្នកចេះដឹងស្អី បើគ្រាន់តែរឿងតូចតាចសោះក៏មិនចេះគិតដែរ។

ខ្ញុំនៅមានសមានចិត្ត/ឆន្ទៈក្នុងការងារនៅជនបទ មិនមែនមកពីប្រាក់ខែខ្ញុំច្រើននោះទេ គឺមកពីអារម្មណ៍ដែលដក់ជាប់នឹងសន្តាន ចិត្តស្មោះត្រង់នេះទៅវិញទេ។ បើមិនអីចឹង មិនមែនខ្ញុំសុខចិត្ត ស៊ីអត់ស៊ីឃ្លាន នៅចាំការងារដែលបន្តធ្វើជាមួយអ្នកក្រីក្រ ទោះជា ប្រាក់ខែចាយមិនគ្រប់សម្រាប់ការចុះទៅដេកតាមភូមិតាមស្រុកក៏ដោយ។​ ខ្ញុំឱយតម្លៃឆន្ទៈច្រើនជាងតម្លៃទឹកប្រាក់។