អរគុណសង្សារចាស់

បានធ្វើជាសង្សារបងពិតជាមានតម្លៃណាស់ មានក្តីសុខណាស់ ខ្ញុំមានសុភមង្គលជាងអ្វីទាំងអស់នាគ្រានោះ…

បងជាមនុស្សម្នាក់គត់ដែលខ្ញុំដាក់ចិត្តស្រឡាញ់យ៉ាងងុបងុល យ៉ាងស្មោះស្ម័គ្រ ទោះយើងបានរាប់អានគ្នាត្រឹមតែបួនឆ្នាំជាង ក៏ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ថាសេចក្តីសុខដែលខ្ញុំមាននោះ យូរ វែង គួរសម ល្មមឱយខ្ញុំក្សេមក្សាន្ត រហូតដល់ពេលនេះបើគ្រាន់  តែត្រឹមនឹកដល់វាម្តងម្កាល។

«មនុស្សយើង បើមានអ្វីមួយល្អ តែងមានអ្វីផ្សេងទៀតដែលមិនសមប្រកប។ មនុស្សមិនអាចមានអ្វីៗទាំងអស់ព្រមពេល ជាមួយគ្នានោះទេ។»

ស្តាប់បងនិយាយពាក្យនេះលើកណា ខ្ញុំតែងឆ្លុះបញ្ចាំងពីរូបរាងរបស់ខ្ញុំ… តើខ្ញុំមានអ្វីគ្រប់យ៉ាងល្អដែរទេ? សមល្មមដែរទេ? ឬមួយខ្ញុំគ្មានអ្វីល្អសម្រាប់បងទេ? ខ្ញុំបានចំណាយពេលយ៉ាងច្រើនគិតពីរឿងនេះ ហើយនៅចុងបញ្ចប់ខ្ញុំគិតដល់អារម្មណ៍ របស់បង… តើបងមានអារម្មណ៍រីករាយទេដែលប្រើជីវិតជាមួយនឹងខ្ញុំ? ឬមួយបងចង់បានមនុស្សឥតខ្ចោះម្នាក់?

«ខ្ញុំមានមនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ហើយ…»

ពាក្យមួយឃ្លានេះមានន័យច្រើនយ៉ាងណាស់។ ទីមួយ គឺខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សដែលបងស្រឡាញ់ទេ ព្រោះទើបតែពេលនេះ ដែលបងរកឃើញមនុស្សបងស្រឡាញ់។ ទីពីរ បងចង់និយាយពាក្យមួយឃ្លាថែមទៀត(តែបានបង្កប់ក្នុងនោះស្រេចហើយ) ថាយើងទាំងពីរល្មមដល់ពេលដើរផ្លូវបំបែកហើយ។

សេពគប់គ្នាជាងបួនឆ្នាំ ខ្ញុំទើបតែដឹងថាបងមិនដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំសោះ។ តាមពិតមនុស្សពីរនាក់អារម្មណ៍គឺខុសគ្នាពិតមែន។ យើងដើរជាមួយគ្នា មានចិត្តដូចគ្នាច្រើនយ៉ាងណាស់ ការគិតគូរក៏ស្របចិត្តគ្នាច្រើនរឿង ដឹងពីសុខទុក្ខគ្នាជានិច្ច ខ្ញុំស្មានថា ពួកយើងមានគោលដៅរួមគ្នា ព្រោះជានិច្ចកាលខ្ញុំតែងប្រាប់បងថា ខ្ញុំស្រឡាញ់បង ចង់មានផ្ទះ ចង់មានឡាន ចង់នៅជួបជុំ គ្នាជាមួយបង… ឯបងក៏នៅស្ងៀម … ខ្ញុំស្មានខុសថាបងក៏កំពុងគិតដូចខ្ញុំដែរ…

លុះដល់បានឃើញបងមានក្តីសុខនឹងមានមនុស្សដែលបងស្រឡាញ់នៅជាមួយ ទើបខ្ញុំដឹងថា នេះគឺជាអ្វីដែលបងត្រូវការ… ជួនកាលខ្ញុំលួចបន់ស្រន់ក្នុងចិត្តទាំងតូចចិត្តចំពោះវាសនាខ្លួនឯងថា ៖ សូមឱយបងមានសេចក្តីសុខឱយបានច្រើនពីគេម្នាក់នោះ ព្រោះគេអាចរកសេចក្តីក្សេមក្សាន្តជូនបងបាន។ បងគ្រានេះមិនដូចបងគ្រាមុនដែលនៅជាមួយខ្ញុំទេ! បងមិនដែលញញឹមឡើយ…

បងចាស! បងមានដឹងទេថាបងបានផ្លាស់ប្តូរខ្សែជីវិតរបស់ខ្ញុំមួយចំណែកដ៏ធំ… បើគ្មានបង បើគ្មានគេ ខ្ញុំប្រហែលជាពេញចិត្ត ស្លាប់ហើយនឹងប្រាក់ខែដ៏សំគមរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមអ្នកស្នេហាជាតិ ស្នេហាប្រជាជន…

ខ្ញុំសារភាពថាខ្ញុំច្រណែនគេណាស់។ ខ្ញុំក៏ជាមនុស្សម្នាក់ដែរ ខ្ញុំមានចិត្តច្រណែនឈ្នានីសគឺជារឿងមិនអាចគេចវេះបានឡើយ ទោះបីខ្ញុំធ្លាប់និយាយថាខ្ញុំជាមនុស្សសាមញ្ញ មិនទាមទារជីវភាពធូរធារជ្រុលហួសសមត្ថភាពក៏ដោយ។ រាល់ពេលដែលបង ដំណាលពីគេ បងមានអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លាមែនទែន រហូតដល់ខ្ញុំអាចដឹងបានថាបងស្រឡាញ់គេខ្លាំងយ៉ាងណា…

«គេរៀនបានខ្ពស់…គេមានការងារដ៏ល្អ…គេមានប្រាក់ខែច្រើន…តំណែងក៏ធំ…គេជាមនុស្សស្រវាស្រទេញ…ពូជពង្សគេក៏ ខ្ពង់ខ្ពស់សមរូបសមរាង…» ងាកមកខ្ញុំ តើខ្ញុំមានអ្វីខ្លះដែលអាចទាក់ចិត្តបងបាន? រៀនក៏ត្រដាបត្រដួសមិនបានខ្ពស់នឹងគេ ការងារសឹងតែចាត់ទុកថានៅចំណាត់ថ្នាក់បាតគេ…ចំណែកប្រាក់ខែកុំនិយាយរំលឹកដល់ឡើយ ព្រោះមិនបានថ្លៃបេសកកម្ម របស់គេផង។ តើទៅនិយាយអ្វីពីពូជពង្សអន់ខ្សោយស្ទើរគ្មានទ្រព្យអ្វីសម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិតនោះ???

ធ្វើឱយគូប្រជែងក្រៅសង្វៀនដូចជាខ្ញុំ កុំថាឡើយយកខ្លួនទៅប្រដូចនឹងគេឱយបានស្មើកម្លាំងគ្នា សូម្បីតែបានប្រកួតក៏ស្រមៃ មិនដល់ដែរ។

ខ្ញុំដើរដួលដោយមិនមានអ្នកច្រានឡើយ…ខ្ញុំអស់សង្ឃឹមក្នុងជីវិតណាស់ ព្រោះក្តីសង្ឃឹមតែមួយគត់របស់ខ្ញុំបានរលាយបាត់រូប ទៅហើយ…

ទោះជាយ៉ាងណា ខ្ញុំអរគុណបងជាខ្លាំង។ បើគ្មានបង បើគ្មានគេ ខ្ញុំក៏គ្មានថ្ងៃនេះដែរ … បើខ្ញុំមិនដួលនាគ្រានោះ ខ្ញុំមិនដឹងថា ការងើបឡើងដោយខ្លួនឯង ប្រើពេល ប្រើកម្លាំងប៉ុណ្ណាដែរ ហើយខ្ញុំក៏ប្រហែលមិនបានស្គាល់រសជាតិជីវិតនៃការងើបឈរដោយ ខ្លួនឯងឡើយ។

ក្នុងចំណោមមិត្តភ័ក្តិទាំងឡាយរបស់ខ្ញុំដែលបានផ្តល់នូវភាពកក់ក្តៅក្នុងគ្រាដែលខ្ញុំរងា ខ្ញុំមិនអាចមិននិយាយបានថា អរគុណ! ចំពោះបងនិងគេឡើយ។ តិចឬច្រើនបងនៅតែមានចំណែកក្នុងជីវិតខ្ញុំ ដែលខ្ញុំអាចឈរយ៉ាងរឹងមាំ ធ្វើជាមនុស្សម្នាក់ដែលរស់ នៅយ៉ាងមានតម្លៃពេញជាមនុស្ស បានផ្តល់ប្រយោជន៍ឱយសង្គមខ្លះ និងរៀនពីសង្គមវិញនូវមេរៀនជាច្រើនដែលក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ មិនដែលបានបង្រៀនខ្ញុំ។

ខ្ញុំបានមកដល់គោលដៅរបស់ខ្ញុំហើយ ទោះពីមុនមកក្នុងការកំណត់គោលដៅរបស់ខ្ញុំមានរូបបងថែមទៀតក៏ដោយក៏ខ្ញុំនៅតែ សម្រេចបាននូវអ្វីដែលខ្ញុំប្រាថ្នា… ក្នុងចិត្តខ្ញុំនៅតែប្រើពាក្យដដែលថា…អរគុណបង។ សូមឱយបងក៏មានក្តីសុខដូចខ្ញុំដែរ។