អនុស្សាវរីយ៍មួយ ក្នុងព្រៃជាំផ្កា
ភាគ១
«
– បងហ្អា៎?
+ បាទ?
– គេហ៍សុំទៅលេងព្រៃជាមួយបងផងបានទេអាទិត្យនេះ?
+ ចាំអាទិត្យក្រោយទៅបានអត់? លើកនេះបងទៅដេកបួនប្រាំយប់ឯណោះ។ អូនមុខជាធុញមិនខាន។
»
…មួយខែក្រោយមក…
«
– បង!
+ បាទ???
– ការងារលាបជញ្ជាំងផ្ទះកាលណាបានរួចទៅ ប្រុងទុកឱយនៅមេម៉ាយប៉ុន្មានខែ ឱយដូចដូរចង្កៀងឡានដែរ មែនទេ?
+ អត់ទេ។ បងសន្យា។ (ខ្ញុំធ្លាប់សន្យាថានឹងដូរចង្កៀងឡានមួយចំហៀងរបស់ខ្ញុំដោយខ្លួនឯង មិនចង់ចំណាយ ប្រាក់ឱយជាងទេ។ ទម្រាំបានដូរចង្កៀនឡានរួច ខ្ញុំចំណាយពេលជាងបីខែ… ចាំថ្ងៃនេះ ចាំថ្ងៃនោះរហូត។)
– បងទៅព្រៃលើកនេះយូរទេ?
+ បងទៅតែពីរយប់មកវិញហើយ។ មកវិញបងនឹងបង្ហើយជញ្ជាំងផ្ទះ។
– ចឹងលើកនេះអូនសុំទៅព្រៃជាមួយផងបានទេ?
+ អូនទៅធ្វើអី???
– ចង់ទៅដើរលេង តាមព្រៃភ្នំ ធម្មជាតិនឹងគេម្តង។
+ អូនស្មានតែស្រួលណាស់ទៅឬ? មិនមែនដូចទៅដើរលេងនៅបរទេសទេណា៎។
– អូនដឹងទេតើថាវាមិនស្រួល តែអូនចង់ទៅ!
+ កុំទៅអី!!! ចាំបងនាំអូនទៅលេងចំបក់នៅកំពង់ស្ពឺវិញ។ ខាងណោះស្រួលធ្វើដំណើរបន្តិច។
– ម៉េចបានបងមិនចង់ឱយអូនទៅ??? បងឯងមាននរណានៅក្នុងព្រៃហ្នឹងមែនទេ?
+ ណែ!!! ទៅជាអីចឹងទៅ? កុំគិតសង្ស័យបងបែបហ្នឹងមើល៍ បើមាននរណាផ្សេងក៏បងមិនទៅមាននៅក្នុងព្រៃ ហ្នឹងដែរ។
– ចុះម៉េចបានជាមិនចង់ឱយអូនទៅជាមួយផង?
+ ប្រាប់ហើយថាពិបាក!
– ជិះឡានទៅមានអីពិបាក?
+ ហ្អើយ!!! និយាយមិនចេះស្តាប់សោះ!
»
ជួនជារដូវនោះជារដូវភ្លៀងធ្លាក់រអិលប៉ប៉ាច់ ខ្ញុំជិះម៉ូតូរបស់អង្គភាពទៅទុកនៅផ្ទះលោកម្នាក់ជាអ្នកនាំផ្លូវ សម្រាប់ ឱយគាត់ធ្វើដំណើរទៅមុន។ យើងបានណាត់គ្នាថាទៅព្រៃក្នុងតំបន់មួយដែលគេហៅថាជាំកា/ជាំផ្កា (កាលណោះ ជាតំបន់ដាច់ស្រយាល មិនទាន់មានឈ្មោះជាភូមិតាមផ្លូវការនៅឡើយទេ) គឺជាព្រៃដែលក្រុមហ៊ុនសម្បទានដីពីរ បានឈូសឆាយទៅជាវាលសម្រាប់ដាំកៅស៊ូ ហើយនៅសល់ដីបន្តិចបន្តួចដែលអ្នកភូមិនៅទីនោះតស៊ូក្រាញនៅ ធ្វើស្រែចំការក្នុងព្រៃតាំងពីយូរណាស់មកហើយ មុនពេលមានក្រុមហ៊ុនមកដាំកៅស៊ូទៅទៀត ដោយយើងអាច សង្កេតឃើញដើមដូង ដើមស្លា និងខ្នុរខ្លះនៅក្នុងដីចំការរបស់គាត់។
ផ្លូវធ្វើដំណើរពីខេត្តកំពង់ធំទៅទីរួមស្រុកសណ្តាន់ លំបាកណាស់ទៅហើយ ត្រូវឆ្លងទឹក ឆ្លងទូក រថយន្តរបស់នាង ដែលស៊ីសាំងយ៉ាងខ្លាំង ក៏ត្រូវចំណាយអស់ច្រើនជាងធម្មតាទៅទៀតពេលបរលើផ្លូវដីគ្រលុកធំតូចទាំងនោះ។ ចេញពីទីរួមស្រុកសណ្តាន់នៅម៉ោងពីររសៀលបន្ទាប់ពីបានទទួលទានបាយថ្ងៃត្រង់រួច ក្រោយពីធ្វើដំណើរពីខេត្ត កំពង់ធំអស់ពេលជាងបួនម៉ោង យើងបន្តដំណើរតាមផ្លូវរទេះក្នុងឃុំមានរិទ្ធទៅកាន់ផ្លូវ មៀង លីហេង ដែលជាផ្លូវ សំខាន់កាលសម័យដឹកជញ្ជូនឈើរបស់ក្រុមហ៊ុននេះ ទើបរថយន្តអាចធ្វើដំណើរបានស្រួលជាងមុនបន្តិច។ តាម ផ្លូវក្រាលគ្រួសក្រហមមៀងលីហេង ខ្ញុំបានប្រាប់នាងនូវទីតាំងសំខាន់ៗទាំងឡាយដែលជាអនុស្សាវរីយ៍របស់ខ្ញុំ ក្នុងព្រៃកន្លែងជ្រូកដេញ…កន្លែងទិញឈាមខ្លាឃ្មុំត្រាំស្រាយកទៅឱយនាង…កន្លែងឈប់សម្រាកកណ្តាលព្រៃ…
យើងទៅដល់ផ្ទះចំការមួយដែលជារបស់អ្នកនាំផ្លូវ ដែលគាត់ជាអ្នកស្រុកភូមិក្បែរនោះដែរ (ជិះប្រហែលមួយម៉ោង ទៅដល់ភូមិនោះហើយ) យើងមិនបានឃើញគាត់មកតាមសន្មត់គ្នាទេ។ ខ្ញុំឡើងបើកទ្វារផ្ទះដែលខ្ញុំមានសោស្រេច ឱយនាងចូលទៅមើល។
– បង! ទៅណា?
+ បងទៅរកកន្លែងទូរស័ព្ទរកគាត់បន្តិចសិន។ អូននៅលើហ្នឹងហើយ កុំចុះដី។ ចាក់សោទ្វារទៅ!
– កុំទៅយូរពេកណា៎ អូនខ្លាចស្ងាត់ខ្លាំងណាស់!
+ បាទ បងតេរកគាត់តែមួយភ្លែតទេ បងមកវិញហើយ។ (ដើរបណ្តើរខ្ញុំស្រែកប្រាប់នាងឱយបើកបង្អួចផង ព្រោះ តែក្នុងផ្ទះងងឹតពេក នាងក៏ស្រែកតបមកខ្ញុំវិញពីក្នុងផ្ទះនោះ)
– អូនភ្លេចយកពិលមកហើយ!
+ អត់អីទេ ទូរស័ព្ទបងមានពិលដែរ! (ដើរបណ្តើរខ្ញុំតមាត់ជាមួយនាងបណ្តើរ បន្លប់ភាពភ័យខ្លាចរបស់នាង) យើង មានអីហូបទៅល្ងាចនេះ?
– យើងមានតែត្រីប្រឡាក់ចៀនដែលបងឯងទិញពីផ្សារសណ្តាន់មកទេ! គ្មានអីហូបឡើយ។
+ ហ្អើយ! អត់មានអីហូបបែបនេះ ធ្វើឱយបងនឹកដល់ហាំប៊័ហ្គឺរព្រាត់ស្នេហ៍របស់បងដល់ហើយ។ នែក! បងប្រាប់ អូនណា៎! ឱយតែបងមកដេកក្នុងព្រៃនេះ គឺបងនឹកដល់ម្ហូបឆ្ងាញ់ៗនៅភ្នំពេញហើយ។ ពេលនឹកដល់ បងហូប បាយបានណាស់។
– បងចង់ហូបអី? (នាងប្រឹងស្រែកតមាត់ខ្ញុំដែលដើរទៅឆ្ងាយបន្តិចទៅហើយព្រោះនាងក៏ដឹងដែរថាខ្ញុំនិយាយកុំ ឱយនាងខ្លាច)
+ ថាម៉េច?
– បងចង់ហូបអី?
+ ហ៊្អែមៗ បើបានឆាត្រកួន និងសៀង ឬស្លប្រហើរទំពាំងលាយស្លឹកងប់ មិនដឹងជាឆ្ងាញ់យ៉ាងណាទេ! ជុជុជុ…
– ចាំទៅវិញអូនធ្វើឱយណា៎!
+ អូខេ! (ខ្ញុំដើរកាត់ចំការពោត ទៅកាន់តែឆ្ងាយហើយ ក៏ខ្ជិលហៅនាងទៀត។ ដល់ទូរស័ព្ទរកពូអ្នកនាំផ្លូវទៅ គាត់មិនទាន់បាន ចេញពីទីរួមខេត្តមកផង ដោយសារគ្រួសារគាត់ឈឺ។ ដូច្នេះការងារត្រូវប្រជុំនៅភូមិមួយ ទៀតដែលយើងបាន គ្រោងនោះត្រូវរំសាយសិនរង់ចាំអាទិត្យក្រោយវិញ។ ខ្ញុំក៏និយាយសុំផ្ទះគាត់សម្រាក និងរក បាយទឹកចានឆ្នាំង គាត់ដោះស្រាយមួយយប់នេះសិន)។
និយាយទូរស័ព្ទចប់ ខ្ញុំក៏ស្រែកប្រកូកហៅនាង៖
+ គេហ៍ហ្អើយ!
– ចាស!
+ ឃើញបងទេ??? ឃើញទេ? (ខ្ញុំនៅលើមែកស្វាយចន្ទី លើដីទួលមួយដែលខ្ពស់ជាងគេគ្រាន់មានសេវាទូរស័ព្ទ អាចនិយាយទៅរកពិភពលោកបាន)
ខ្ញុំគ្រវីដៃដាក់នាង រួចក៏ស្រាប់តែនឹកភ្នកថា ម្តេចក៏ខ្ញុំទុកនាងនៅលើផ្ទះនោះម្នាក់ឯងបែបនេះ? បើមានសត្វពន្លាត់ អីនៅក្នុងផ្ទះ នាងនឹងមានអាសន្នធំហើយ ព្រោះពេលខ្ញុំចាក់សោផ្ទះ ខ្ញុំមិនទាន់បានឡើងទៅមើលក្នុងផ្ទះនៅ ឡើយទេ។ ខ្ញុំស្រូតចុះមកវិញ តាមផ្លូវខ្ញុំកាច់បានពោតប្រហែលដប់ផ្លែ ។
+ នេះជាទឹកដីដែលបងតែងមកធ្វើការជាមួយអ្នកភូមិ អូនឃើញទេ? វាជាធម្មជាតិស្ងប់ស្ងាត់ដែលបងតែងនឹក ចង់មានជីវិតសាមញ្ញបែបនេះនៅពេលបងចាស់ទៅធ្វើការលែងកើត។ អូខេ! ល្ងាចនេះអូនចង់ញ៉ាំអី ចាំបងធ្វើ!
– អូនចង់ហូបពោតដុត! (នាងនិយាយប្លែកជាងធម្មតា ដែលប្រើតែពាក្យញ៉ាំៗៗៗ)
+ បងប្រាប់រឿងពិតមួយឱយអូនដឹង! មានប្រពន្ធជានារីទីក្រុង បងនឹងចេះគ្រប់សព្វទាំងអស់!
នាងសើចញឹមៗ ហើយដើរទៅចង្រ្កានបាយដែលនៅដាច់ពីផ្ទះធំប្រុងនឹងបង្កាត់ភ្លើងដាំបាយ កំដៅម្ហូប។ ខ្ញុំចុះ ទៅដងទឹកមកដាក់ឱយនាង តែលុះដល់ឃើញនាងបង្កាត់ភ្លើងមិនឆេះ ខ្ញុំក៏បង្កាត់ភ្លើង នាងលាងអង្ករហើយ បោសផ្ទះធំ។
ជញ្ជូនអីវ៉ាន់ពីក្នុងឡានសម្រាប់សម្រាករួចអស់ហើយ ខ្ញុំបបួលនាងទៅងូតទឹកទាន់មេឃមិនទាន់ងងឹតខ្លាំង។ ខ្ញុំបង្កាត់ភ្លើងភ្នក់ចាំនាងបណ្តើរ ជក់បារីបណ្តើរនៅក្រោមផ្ទះ ហើយឆ្លៀតរោចភ្លើងបាយដែលជាត់ទឹករួចផ្ងំឱយ ងំល្អ។
– បងឯងធ្វើអីហ្នឹង? ហុយផ្សែងខ្លាំងណាស់ ទ្រាំមិនបានទេ!
+ បងបំពក់ភ្លើងកុំឱយមូសខាំ ហើយការពារសត្វដើរពេលយប់ផង។ ទ្រាំបន្តិចទៅអូន បន្តិចទៀតលែងសូវ មានផ្សែងហើយ។
នាងចុះមកមាត់អណ្តូង ខ្ញុំក៏ដងទឹកឱយនាងងូតបណ្តើរ ជក់បារីបណ្តើរ។ ចាំនាងងូតទឹកក្ររួចពេក ខ្ញុំក៏បកពោត ដាក់ឆ្នាំងស្ងោរក្បែរភ្នក់ភ្លើង ព្រោះឮនាងថាចង់ហូប។ ខ្ញុំរើត្រីក្រម៉មចៀនដែលខ្ញុំបានប្រាប់អ្នកលក់បាយឱយចៀន ឱយយើងហើយស្រេច ដាក់កំដៅដង្ហែគ្នាលើគម្របឆ្នាំងបាយ។
– អូនចង់ហូបពោតដុតម្តង។ បងដុតវាខ្លះទៅ!
ខ្ញុំក៏ដាក់ដុតពោតថែមទៀត។ ពេលនាងងូតទឹករួច យើងក៏ហូបបាយល្ងាចក្រោមពន្លឺភ្លើងទៀន និងអំពូលទូរស័ព្ទ បញ្ចាំងទៅលើចានក្លាំធ្វើពីអ៊ីណុកដែលគេប្រើសម្រាប់ដាក់សម្ល ដែលខ្ញុំបញ្ឈរក្បែរជញ្ជាំងផ្ទះ។ ពន្លឺជះត្រឡប់នៃ ចានក្លាំ នាំឱយយើងមើលឃើញមុខគ្នាច្បាស់ជាងមុនបន្តិច។ ទឹកមុខភ័យខ្លាចរបស់នាងដែលខ្ញុំបានឃើញមុន នេះនៅពេលទើបមកដល់ បែរជាជំនួសដោយខ្សែភ្នែករីករាយជាងមុន។
+ ញញឹមវិញហើយហ្អេះ?
– ម៉េច? បងឯងមិនដែលឃើញទេក៏អី? អូនខ្លាចណាស់ ផ្លូវដែលយើងជិះមកគ្មានជួបអ្នកស្រុកម្នាក់សោះ!
+ ស្មានថាទារត្រឡប់ទៅវិញទាំងយប់ទេតើ? (ខ្ញុំមិនមែននិយាយចំអន់ឡើយ ការពិតគឺខ្ញុំគិតថានាងនឹងទ្រាំទ្រ ភាពងងឹតស្លុបនៃស្រុកព្រៃនេះមិនបានហើយទារឱយខ្ញុំបើកឡានត្រឡប់មកវិញទាំងយប់មិនខាន)… ណេះត្រី! អូហ៍ ឯណានំប៉័ង និងត្រីជាប់គុក? (ខ្ញុំស្ទុះទៅស្រវារកកញ្ចប់អីវ៉ាន់ដែលខ្ញុំច្រកមកតាំងពីព្រឹក)
+ យី! ចុះអ្នកណាប្រឡាក់ត្រីនេះ? អីក៏សាបម្លេះ?
– ប្រៃណាស់ហើយ បងកុំហូបប្រៃពេក!
+ អ្ហើយ បងហត់ណាស់ ហើយបែកញើសច្រើនទៀត ប្រៃបន្តិចក៏មិនអីដែរ។ ឯណាទឹកស៊ីអ៊ីវ? អូនមានឃើញទេ? … អូន! ឃើញឆៃប៉ូវទេ បងដាក់ត្រង់នេះមិញហ្នឹង? … ឯណាកែវតៅហ៊ូបង? … បងទៅរកបេះម្ទេសសិន …
ខ្ញុំលោតចុះទៅដីព្រួស ព្រោះខ្ជិលរាវកាំជណ្តើរបីកាំនោះ។ ស្រវាដើមម្ទេស ស្ទាបៗ យកផ្លែអាធំៗ បួនដប់ផ្លែក៏ ឡើងមកលើផ្ទះវិញ។
– ម៉េចក៏មិនយកទូរស័ព្ទទៅបង?
+ ខ្លាចងងឹតអូន!
ខ្ញុំក៏បានហូបបាយ ជាមួយនំប៉័ង លាយគ្នាប្រឡូកប្រឡាកតាមតែចិត្តចង់ ម្តងបាយពមជាមួយត្រីប្រឡាក់ចៀន ម្តងនំប៉័ងនិងត្រីខប្រអប់ដែលអ្នកស្រុកនៅទីនោះនិយមហៅវាថា អាត្រីជាប់គុក។ ពេលឃើញនាងបិទភ្នែកពេល កំពុងហូបបាយខ្ញុំក្រោកគ្រូក ទៅឈរពីក្រោយនាងក្រែងនាងវិលមុខដួល… តែឈរមួយភ្លែតមិនឃើញនាងស្រែក ហើយនៅតែបិទភ្នែកដដែល ខ្ញុំក៏សួរថាកើតអី?
– កុំមាត់! អូនកំពុងបន់ស្រន់!
+ ពុទ្ធោ? កណ្តាលម៉ោងបាយ អូនបន់អី???
– បងហ្អា៎? ចាស់ទៅកុំរើសម្ហូបពេកអី កុំសាំញ៉ាំពេក កុំត្រូវការរបស់របរច្រើនពេក ខ្ញុំវិលមុខណាស់។ ចាស់ទៅ យើងមុខតែឈ្លោះគ្នានឹងរឿងរបស់របរដែលត្រូវមានសព្វគ្រប់ ពេលបាយ ពេលដេក ពេលធ្វើការ មិនខាន។
+ គ្រាន់តែប៉ុណ្ណឹងហ្នឹង?
– បងប្រុងរកស្អីទៀតដើម្បីបានហូបបាយមួយពេលដែលឆ្ងាញ់កើត??? បើងាកទៅរកនេះ ងាកទៅរកនោះ ខ្វះនេះ ខ្វះនោះមិនចេះគ្រប់ចឹង!
+ អូខេ អូខេ ឈប់ហើយ ឈប់រកអីទៀតហើយ តស់ ញ៉ាំបាយ! (តាមពិតខ្ញុំចង់ទៅរកដបទឹកមកផឹកដែរ ដល់តែ នាងស្តីឱយបែបនេះអន់ចង់បណ្តោយ)
ហូបបាយល្ងាចរួច ខ្ញុំមើលម៉ោងប្រហែលជាប្រាំមួយកន្លះ តែទីនេះងងឹតស្លុប រកពន្លឺភ្លើងឯណាគ្រាន់រំពៃមើល មិនមានសោះ សូម្បីអ្នកជិតខាងក៏នៅឆ្ងាយមើលមិនឃើញ។
សូមរង់ចាំអានភាគបន្ត
ស្នាមញញឹម 
ពាក្យថ្មីដែលត្រូវរៀននៅថ្ងៃនេះគឺ «ត្រីជាប់គុក» ហាសហាហា!!!
អ្នកស្រុកនៅទីនោះ ហៅ ត្រីខប្រអប់ថា អាជាប់គុក…ទៅទិញអាជាប់គុកមកហូប…
ចំណែកម៉ូតូវិញ គេហៅវាថា សេះ… អាសង់ គេហៅ សេះខ្មៅ បើជិះអាម៉ូតូធំ អេស អិល ព័ណ៌ទឹកប្រាក់ គេហៅថា ជិះសេះស។
ហាសហា ឡូយ! គួរអោយចាប់អារម្មណ៍
អត់ទាន់អានទេ like មួយសិន ប្រែនហើយ ទៅផ្សារទិញម្ហូបសិន ព្រោះព្រឹកម៉ិញខកអត់បានទៅ
ចេញរឿងថ្មី ចុះរឿង សន្យា កាលចេញភាគបញ្ចប់?
ទុកម៉ាកាដុបសិន កុំមាត់
តាមពិតទៅ រឿងនេះក៏ជាផ្នែកមួយនៃរឿងសន្យាដែរ។ ចាំពេលសរសេរចប់ ខ្ញុំនឹងកែសម្រួលឱយស្រួលភ្នែកបន្តិច។
ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ត្រង់ចំណងជើង ព្រោះខ្ញុំធ្លាប់ចូលព្រៃជាំផ្កា ទើបធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញរឿងកើតឡើងថ្ងៃនោះ ។ ពិតជាលំបាកមែនចូលទៅព្រៃនោះ ទោះសម័យ២០១៤ក៏ដោយ គ្មានអ្វីរារាំងការលំបាកដែលត្រូវតែកើតនោះទេ អាការដើរក្នុងព្រៃនោះ–ចៃដន់អីពេលខ្ញុំទៅនោះ ខែភ្លៀងដូចក្នុងរឿងដែរ 😀 ។
😀 😀 😀
រកឃើញអ្នកស្មាត់ដើរព្រៃម្នាក់ទៀតហើយ។