អនុស្សាវរីយ៍មួយ ក្នុងព្រៃជាំផ្កា (តមិនទាន់ចប់)

ភាគ៣

ខ្ញុំនៅមិនទាន់ស្វាងងងុយឡើយ តែក៏មានអារម្មណ៍ថាផ្ទះនេះរង្គើដែរ… ទេ! បើគ្រាន់ត្រឹមតែភ្លៀង ខ្ញុំគិតថាមិនអាច ធ្វើឱយផ្ទះនេះទៅជារង្គើតិចៗបែបនេះដែរ…

សម្លេងចម្លែកលាយឡំជាមួយទឹកភ្លៀងស្រក់ស្រិចៗលើស័ង្កសី។ ខ្ញុំស្ទុះក្រោកភ្លែត អោនមើលទៅក្រោមផ្ទះតាម ប្រហោងក្តារ ដែលមានភ្នក់ភ្លើងសល់រងើកពីគល់ឈើងាប់បីបួនដែលខ្ញុំផ្គុំគ្នាគ្រាន់នឹងផ្តល់កំដៅដល់ពួកយើងនៅ ខាងលើផ្ទះ ជុំវិញភ្នក់ភ្លើងកូនជ្រូកព្រៃខ្មៅៗប្រមាណដប់ក្បាលដើរទៅដើរមកជុំវិញនោះ ស្រែកអ៊ូកៗដូច មនុស្ស ត្រដរខ្យល់។

ចំណែកផ្ទះដែលរង្គើដូច គេចាប់អង្រួននេះ គឺមេជ្រូកកំពុងតែត្រដុសខ្លួនដែលប្រឡាក់ភក់ ស្រមក ទៅម៉ោៗ… ប្រហែលជាវា រមាស់ស្រែង ក៏មិនដឹង!

+ ហ៊ឺស… គឺពួកអាអត់ផ្ទះអត់សម្បែងប៉ុន្មានក្បាលនេះសោះ! ស្មានតែផែនដីរញ្ជួយមែនទែនហ្អា៎។

– អីគេហ្នឹង?

ខ្ញុំឆ្លើយទាំងមិនដកភ្នែកពីរនាបក្តារ មើលទៅខាងក្រោមដែលកូនជ្រូកតូចៗទំហំធំជាងកជើងបន្តិច វាដើរទៅដើរ មកដើម្បីសំដិលខ្លួននឹងកំដៅភ្លើងពីក្នុងភ្នក់។

+ ហិៗ អូនហ្អា៎ មើលហ្ន៎! អាល្អិតមួយនោះដើរជាន់រងើកភ្លើង វារត់ទៅប្តឹងម៉ែវា! … ហាសៗ ដូចតែកូន មនុស្សដែរ!

ពួកយើងវក់ចិត្តឈ្ងោកមើលកូនជ្រូកព្រៃ និងមេបាវាដែលដើរក្រឡឹងក្រោមផ្ទះ ជុំវិញភ្នក់ភ្លើង ដោយភ្លេចគិតពី ពេលវេលា ភ្លេចការនឿយហត់ និងងងុយគេងអស់រលីង អារម្មណ៍ស្រស់ថ្លាបានត្រឡប់មកវិញជាមួយនឹង សំណើចរីករាយ។

ក្នុងនាមអ្នក ស្រឡាញ់កូនក្មេងតូចៗ នាងចូលចិត្តលេងជាមួយសត្វចិញ្ចឹមផងដែរ តែក៏មាន ប្រតិកម្ម (Allergy) ជាមួយនឹងរោមសត្វ ទើបនៅក្នុងផ្ទះរបស់យើង មិនមានសត្វចិញ្ចឹមប្រឡែងជាមួយឡើយ។ ដូច្នេះជម្រើស របស់ ពួកយើង បើចង់លេងជាមួយឆ្កែ ទៅផ្ទះឪពុកម្តាយនាង រួចបើចង់មើលត្រីក្រឹម ទៅហាង លក់ បាយម្ហូប ។ល។

ពីដំបូងខ្ញុំខ្លាចជ្រូកត្រដុសផ្ទះតូចនេះ អាចភ្លាត់ជើងសសរពីទម្រថ្ម រលំដួល នាំគ្រោះថ្នាក់ដល់យើង តែគិតម្តង ទៀតទៅ ទោះជាជើងសសរមួយភ្លាត់ ក៏នៅមានជើងសសរប្រាំបីទៀតអាចជួយទប់ទ្រផ្ទះទាំងមូលបានដែរ…

សត្វទាំងនេះ មិនមែនជាពពួកសត្វរកស៊ីយប់ឡើយ តែមូលហេតុដែលវាចូលមកជ្រកភ្លៀងក្រោមផ្ទះនេះ ក៏ព្រោះ តែវាឃើញមានកំដៅភ្លើង ដែលអាចកាត់បន្ថយអាកាសត្រជាក់ស្រេបបានខ្លះ។ កូនជ្រូកព្រៃមួយដែលដើរជាន់ រងើកភ្លើងបែរជាមានដំណើរប៉ាំងពៀច ប្រហែលដោយសារវារលាកជើង… ម៉ែវាស្រែក ង៉ូសៗពីរបីដង ពួកវាក៏ ចេញដំណើរបន្តទៀត… នាងខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំតិចៗថា បើថ្ងៃណាមួយនាងមានកូនច្រើនដូចជ្រូកបែបនេះ តើខ្ញុំនឹង ចិញ្ចឹមនាងរស់ឬក៏អត់???

+ ណូវេយ៍! រស់នៅខ្លួនមួយ ស្រួលខ្លួនមិនចង់ទេ ចង់តែនាំលំបាកមកដាក់ខ្លួន។

– ខ្ញុំក៏ចង់មានក្មេងៗលេងជាមួយដែរ ខ្ញុំអផ្សុកណាស់ បងឯងមិនដឹងទេឬ?

+ (ខ្ញុំខ្សឹបតិចៗមិនចង់ឱយនាងឮខ្ញុំរអ៊ូ) បើថ្ងៃណាគេមានលក់ថ្នាំបំបាត់ការអផ្សុក បងនឹងទិញមកលេបទាំងអស់ គ្នាឱយបាត់អផ្សុករៀងៗខ្លួន!

– បងឯងនិយាយអីហ្នឹង? ចង់ថាខ្ញុំនិយាយមិនសមហេតុផលមែនទេ?

+ ម៉ោងប៉ុន្មានហើយ? តើយើងត្រូវគេងបន្ត ឬត្រូវក្រោក? ព្រោះថាមួយយប់នេះយើងមិនបានគេងពេញភ្នែកទេ!

– ម៉ោងបី ជិតកន្លះហើយ តែអូនងងុយគេងទៀត មិនទាន់ចង់ក្រោកទេ! បងមានគម្រោងធ្វើស្អីខ្លះព្រឹកនេះ?

+ បងចង់ទៅប្រាប់មេភូមិឱយគេប្រមូលមនុស្សមកប្រជុំពេលល្ងាច ហើយពេលថ្ងៃយើងទំនេររហូតដល់ម៉ោង បួនល្ងាច។ តែយើងក៏អាចដើរមើលស្រុកទេសគេជិតៗនេះបានខ្លះ…ដោយថ្មើរជើង…

– ឆ្ងាយដែរទេ? …ហើយមានអីចង់អួតអូនខ្លះទៅ?

+ មានតែដើរមើលជីវភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់ប្រជាជនស្រុកចម្ការហ្នឹង! នរណាធ្វើអ្វីខ្លះ? គេចិញ្ចឹមជីវិតបានរបៀបម៉េច?

– ស្មានតែចង់នាំទៅឱយស្គាល់ប្រពន្ធចុងនៅហ្នឹងតើ!

+ ហ៊ើយ! ថាប្រាប់ហើយ បើចង់មានថ្មីក៏មិនមកមានស្រីនៅក្នុងព្រៃឆ្ងាយអីម្ល៉ឹងៗដែរ។

– ក្នុងព្រៃហ្នឹងហើយស្រួលលាក់ពីភ្នែកខ្ញុំ!

+ ឆ្ងាយម្ល៉ែសៗ ទម្រាំមកដល់ អស់តង់ស្យុងអាលីងម៉ង! ឈប់ឈ្លោះគ្នា! គេង!

ពួកយើងក៏សំងំគេងបន្តដោយលែងរវល់ជាមួយសម្លេងស្អីទៀតហើយ ព្រោះម្តងនេះភ្នែកទាំងពីរធ្ងន់ជាងតៅ ស្រូវទៅទៀត។

ព្រឹកឡើងថ្ងៃរះផុតព្រៃយើងក៏ដាក់ដាំបាយ និងអាំងប្រហុកដែលមីងម្ចាស់ផ្ទះគាត់មាននៅក្នុងក្រឡពួចរបស់គាត់ បានប្រហុកអាំងហូបជាមួយបាយក្តៅៗទាំងព្រឹកបែបនេះ នឹកឃើញធ្លាយទៅដល់បុកក្រសាំងត្រីឆ្អើរ (ប្រសិនបើ មានទៀត) មិនដឹងជាឆ្ងាញ់យ៉ាងណាទេ។ ដោយមើលឃើញថាអ្នកទីក្រុងដេកយឺតជ្រុលម៉ោង ទើបងើបដាំបាយ នាងក៏លាន់មាត់និយាយដោយមិនបានគិតវែងឆ្ងាយថា៖

– មួយថ្ងៃៗ អ្នកស្រុកគិតតែពីធ្វើបាយ ធ្វើម្ហូបរហូតទៅ មានពេលឯណាទៅធ្វើការងារផ្សេងនោះ?

+ មនុស្សតែម្នាក់ទេតើដែលខាតពេល ក្នុងរឿងធ្វើការងារផ្ទះនេះ! អ្នកផ្សេងគេអាចធ្វើការពេញកម្លាំង មិនចាំបាច់ ខ្វល់រឿងទៅរកបាយទឹករាល់ពេលដូចអ្នកទីក្រុងឡើយ។… ហើយជាពិសេស គឺមិនបាច់គិតថា ត្រូវទៅទទួល នរណាមកញ៉ាំបាយជាមួយ… ឬត្រូវនាំគ្នាទៅញ៉ាំបាយនៅឯណា… ហើយក៏មិនខាតពេលធ្វើការដែរ!

រាល់លើក ខ្ញុំទទួលខុសត្រូវ នាំនាងទៅញ៉ាំបាយនៅក្រៅផ្ទះ (ក្នុងករណីយើងនៅសៀមរាប) ឬទៅទទួលនាងពី ផ្ទះនាងទៅផ្ទះម្តាយនាងដើម្បីញ៉ាំបាយជុំគ្នា ។ ប្រាក់ខែស្តួចស្តើងទាំងប៉ុន្មានរបស់ខ្ញុំបានរសាត់បាត់រប៉ាត់រប៉ាយ ទៅនៅនឹងហាងបាយ ហាងសាំង តូបលក់បារី និងកន្លែងលក់ស្រាអស់ទៅហើយ។ ជារៀងរាល់ខែ ខ្ញុំតែងរក ការងារក្រៅម៉ោងផ្សេងទៀតធ្វើដូចជា បកប្រែឯកសារមេរៀនស្តីពីជំនាញរបស់ខ្ញុំ ដឹកជញ្ជូនភ្ញៀវទេសចរ ជួសជុល កុំព្យូទ័រ និងមានពេលខ្លះខ្ញុំទៅបង្រៀនកូនគេរៀនកុំព្យូទ័រ។ នៅមានការងារបន្ទាប់បន្សំផ្សេងទៀតដែល អ្នកស្គាល់ គ្នាពឹងពាក់ហើយ តែងឱយកម្រៃសម្រាប់រត់ការឱយគេ ដែលជាញឹកញយ ប្រាក់រកក្រៅបានទាំងនេះ ច្រើនតែអាច ជួយបំពេញតម្រូវ ការបន្ថែមលើរបស់ប្រើប្រាស់មួយចំនួនរបស់ខ្ញុំដូចជា ថាសផ្ទុកឯកសារ (Hard disk) និងស៊ីឌី កម្មវិធីមួយចំនួន ព្រមទាំងការចំណាយនានាសម្រាប់ប្រើប្រាស់អ៊ីនធើណែត (តាមហាង​ ឬតាមទូរស័ព្ទ)។

ខ្ញុំដឹងថានាងតែងចង់ឱយខ្ញុំនៅជិតនាង នៅក្បែរនាង ធ្វើកិច្ចការណាដែលអាចរកកម្រៃបានច្រើនសម្រាប់រស់បាន ស្រួលជាងដើរធ្វើការក្នុងព្រៃ ដើរសម្រុះសម្រួលមនុស្សឈ្លោះគ្នាឱយដោះស្រាយបញ្ហាដោយសន្តិវិធី។ នាងបារម្ភ ខ្លាំងណាស់ ជាពិសេសរឿងដីធ្លីគឺជារឿងជម្លោះក្តៅគគុកដែលគ្មាននរណានឹងចង់ជួបគ្នានិយាយដោះស្រាយនោះ ទេ ម្នាក់ណាក៏គិតថាខ្លួនធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវដែរ…

ក្នុងនាមជាគូស្នេហ៍ដែលឪពុកម្តាយនាងព្រមទទួលស្គាល់ (ព្រោះអស់ចំណេះ នឹងបំបែក) នាងគឺជានារីទីពីរបន្ទាប់ ពីម្តាយខ្ញុំដែលតែងគិតពីដំណើរជីវិតរបស់ខ្ញុំ តែងគិតការពារខ្ញុំគ្រប់សព្វទាំងអស់ពីគ្រោះកាចនានាដែលនាងយល់ ថាអាចកើតមានដល់ខ្ញុំ… ហើយដែលជួនកាលនាងធ្វើរឿងដែលឈ្លានពានដល់ព្រំដែននៃទំនាក់ទំនងរបស់យើង

– ខ្ញុំចង់ត្រឡប់ទៅវិញថ្ងៃនេះបានទេបង?

+ ទៅភ្នំពេញ???

– ចាស! ទៅដល់ភ្នំពេញតែម្តង ព្រោះស្អែកថ្ងៃត្រង់ អូនត្រូវទៅគូឡាឡំពួរ!

ជំនួសឱយការឈ្លោះបន្ទោសនាងដែលមកតាមខ្ញុំដោយមិនប្រាប់ថាត្រូវទៅឆ្ងាយបន្ទាន់បែបនេះ ខ្ញុំបានរួសរាន់ ទៅជួបជាមួយមេភូមិដើម្បីឱយគាត់ជួយប្រមូលប្រជាជនមកប្រជុំនៅល្ងាចនេះ ក្រោយពេលពួកគាត់ត្រឡប់ពីធ្វើ ចំការវិញនៅម៉ោងបួនល្ងាច។ រួចក៏ហួសទៅប្រាប់អ្នកធ្វើនំលក់ឱយគេធ្វើនំកូរឱយមួយថាសសម្រាប់ជាអាហារ សម្រន់ពេលប្រជុំល្ងាចនេះ។

+ ល្ងាចនេះ ប្រជុំរួច យើងនឹងបានត្រឡប់ទៅវិញហើយ! …លើកក្រោយបើសិនអូនត្រូវទៅណាឆ្ងាយ កុំចង់មក តាមបងទៀតអី! បងមិនចង់ឱយអូនឈឺនោះទេ!

ខ្ញុំក៏ដឹងថានាងតាមដានខ្ញុំ ព្រោះតែចម្ងល់រឿងខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើការតាមភូមិឆ្ងាយៗនេះឯង។ ការសង្ស័យរបស់នាង ក៏មិនខុសដែរ…ខ្ញុំមិនបានតាំងចិត្តស្មោះត្រង់ជាមួយនរណាម្នាក់ឡើយ ខ្ញុំចូលចិត្តជីវិតរសាត់អណ្តែតជាជាងនៅ ស្មោះត្រង់តែក្នុងរឿងស្នេហា ហើយតាំងចិត្តថាធ្វើជាមនុស្សល្អ…

មើលទៅជុំវិញខ្លួនយើងទៅ តើមាននរណាហ៊ានអះអាងថាស្រឡាញ់របស់អ្វីមួយអស់មួយជីវិតទេ??? សូម្បីខោ អាវក៏យើងគង់ចង់ផ្លាស់ប្តូរ សូម្បីឡានម៉ូតូក៏នៅចង់បានថ្មី រឿងអីដែលយើងប្រុងស្មោះត្រង់នឹងមនុស្សស្រី តែ ម្នាក់ទៅកើត?

«ក្តីស្រឡាញ់» ចំពោះខ្ញុំ វាជារឿងដែលអាចកើតមាន ហើយក៏អាចអស់ទៅវិញ… យើងស្រឡាញ់គ្នានៅថ្ងៃនេះ តែយើងមិនដឹងថាថ្ងៃស្អែកនឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងទេ! បទពិសោធន៍ស្នេហ៍ជាមួយស៊ីណាបានបង្រៀនខ្ញុំថា អ្វីៗ គឺមិនទៀងទាំងអស់!

– តើនៅទីនេះគេមានលក់អីដែលយើងអាចទិញផ្ញើប៉ានិងម៉ាក់បានដែរទេបង?

+ ចាំដើរមើលស្រុកទេសគេសិនទៅ ចាំឃើញអីសួរទិញគេតែម្តងទៅ! បងក៏មិនដែលទិញអីពីនេះទៅផ្ទះដែរ!

តែខ្ញុំតាំងចិត្តថា នឹងរស់នៅជាមួយនាងឱយមានក្តីសុខបំផុត ក្តីសុខដែលនាងចង់បាន ដូច្នេះបើថ្ងៃក្រោយយើង បែកគ្នា យើងនឹងចាំបានសេចក្តីសុខដែលយើងធ្លាប់មានជាមួយគ្នា ជាជាងចងចាំរឿងដែលយើងឈ្លោះគ្នា។

– បងនិយាយប្រាប់ខ្ញុំខ្លះមើល៍ តើបងធ្វើអីខ្លះនៅទីនេះ? ហើយម៉េចក៏ចូលចិត្តមកធ្វើការនៅទីនេះ?

+ ជាអ្នកស្រឡាញ់ធម្មជាតិ បងតែងគិតដល់ជីវិតដែលនៅជុំវិញខ្លួន។ បងមើលឃើញការលំបាករបស់មនុស្ស ដែលត្រូវផ្លាស់ទីលំនៅរហូត ខ្លះក៏ត្រូវគេធ្វើបាប ខ្លះក៏ធ្វើបាបខ្លួនឯង … តែមនុស្សទាំងអស់នេះគ្មានជម្រើសទេ ពួកគេគួរឱយអាណិតណាស់ ព្រោះតែការយល់ដឹងតិចតួច ខ្លះត្រូវជាប់គុកជាប់ច្រវ៉ាក់ ខ្លះត្រូវស្លាប់ព្រោះតែ ការពារដីធ្លី និងរក្សាលំនឹងជីវភាពរបស់ខ្លួន … បងមិនចង់ឃើញមនុស្សមានសារជាតិជាមនុស្សដូចគ្នា ធ្វើបាប គ្នាទៅវិញទៅមកព្រោះតែដើម្បីរស់រៀងខ្លួនតាមតម្រូវការនោះទេ។

– តើបងអាចជួយអ្វីបានខ្លះ?

+ បងពន្យល់ពីការផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ ការប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិត ការដាំដុះ និងការផ្លាស់ប្តូរពូជស្រូវ បន្លែ និងដំណាំ មួយចំនួនដែលអាចរក្សាទុកបានយូរ ដូចជាពោត សណ្តែក ល្ងជាដើមព្រោះតែផ្លូវឆ្ងាយពីផ្សារ ទើបបងមិនប្រាប់ ឱយគេដាំបន្លែសម្រាប់លក់ទេ។ អូនមានសង្កេតឃើញឬទេ? នៅទីនេះគេដាំតែដំឡូង ពោត និងល្ងទេ ចំណែក ស្រូវគេធ្វើតិចបំផុតតាមកន្លែងណាទំនាប ។ មានពេលខ្លះបងនិយាយពីរឿងអនាម័យ ពីរឿងរៀបចំភូមិស្រុក ឱយ មានសាលារៀន មានគ្រូសម្រាប់ជួយបង្រៀនក្មេងៗដែរ តែគ្មានគ្រូណាស្ម័គ្រមកដល់ស្រុកនេះទេ។ ដូចអូនឃើញ ពិបាកស្រាប់ហើយ សូម្បីតែពេលយប់ក៏គ្មានភ្លើងភ្លឺដែរ នរណានឹងស្ម័គ្រមករស់នៅដូចមនុស្សព្រៃបែបនេះ! អីចឹង ហើយបានជាពួកគេរស់នៅតែរបៀបនេះរហូតមក។ ស្អីដែលបងនិយាយទៅរកគេ គឺក្នុងគោលបំណងតែមួយគត់

~រកចំណូលដែលអាចចិញ្ចឹមជីវិតរស់ «ល្មមសមរម្យ»~

– ខ្ញុំក៏គិតថាគ្មាននរណាគេទៅប្រឹងរៀនដល់ណាដល់ណីហើយប្រាថ្នាមករស់នៅក្នុងព្រៃរកស៊ី ស្អីមិនកើតបែបនេះ ដែរ!

+ ធ្វើម្តេចបើគ្នាកើតមកចំកន្លែងគ្មានតណ្ហាទៅហើយនោះ។

– អីគេ??? បងឯងនិយាយរឿងអាក្រក់អាក្រីហ្នឹងទៀតហើយមែនទេ? ខ្ញុំខំតែគិតថាបងជាមនុស្សដែលសុភាព បំផុតក្នុងលោកនេះដែលមិនចូលចិត្តនិយាយអាក្រក់ពីនរណា!

+ ហេស ពាក្យថា តណ្ហា មិនមែនប្រែបានតែមួយមុខហ្នឹងទេ។ តណ្ហា ប្រែថាចំណង់។ ចំណង់ដែលពួកគេគ្មាន នេះគឺចំណង់ដែលចង់មានចង់បានលើសពីសមត្ថភាព ឬនិយាយឱយខ្លីទៅថាលោភលន់មិនចេះឆ្អែត។ អូនមាន ដែលសង្កេតមើលទេ អ្នកនៅទីក្រុង ប្រឹងប្រែងធ្វើអ្វីៗដើម្បីឱយគ្រួសារនិងខ្លួនឯងរស់នៅសុខស្រួល ដោយមិន បានគិតពីផលវិបាកទៅថ្ងៃមុខទេ! ដំបូង បង្កើតម៉ូតូ ឡាន ក្រោយមកក៏ទៅប្រឹងធ្វើផ្លូវឱយល្អដើម្បីឱយម៉ូតូ ឡាន ដែលខ្លួនបានបង្កើតមិនត្រូវរលត់រលាយទៅវិញ ប្រឹងបង្កើតសៀវភៅ ប៊ិច ហើយក៏ខំប្រឹងរុញមនុស្សឱយខំរៀន ដើម្បីប្រើប្រាស់សៀវភៅ ប៊ិចអស់ហ្នឹង បើមិនអីចឹងទេ ការដែលខំរកនឹកបង្កើត នឹងទៅជាអសារបង់អស់!

– តែមនុស្សមិនអាចរស់នៅដោយគ្មានការរៀនសូត្របានទេ!

+ មិនមែនព្រោះតែការរៀនសូត្រហ្នឹងទេឬដែលមនុស្សប្រឹងជិះជាន់គ្នានោះ? អ្នកចេះដឹង យូរៗទៅ ធ្វើបាបតែ មនុស្សដែលមិនបានរៀនសូត្រ គ្នាមិនចេះអក្សរ ពេលទៅទិញដូរទំនិញ ក៏ពឺតតែសង្កត់កគ្នាឡើងលានអណ្តាត របស់គ្នារកបានយកទៅលក់ឱយ ឱយថ្លៃថោក ក្នុងលេសថាជារបស់ងាយរក ដល់គ្នាទៅទិញស្អីពីខ្លួនវិញក៏តាំង ចោទថាពិបាកធ្វើ ខំរៀនអស់ជិតម្ភៃឆ្នាំទម្រាំធ្វើបាន។ អត់ដែលគិតសោះថាគ្នាអ្នករករបស់នៅក្នុងព្រៃពិបាកដូច តែគ្នាគ្រាន់តែស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈខុសគ្នាប៉ុណ្ណោះ។

– អូខេ! អូនឈប់និយាយរឿងហ្នឹងហើយ! យើងដូររឿងទៅ!

ខ្ញុំនាំនាងមកដល់ផ្ទះពូអ្នកនាំផ្លូវវិញ ចូលយកប្លង់ដីដែលខ្ញុំបានគូរគ្រោងប្លង់សម្រាប់រៀបចំសង់ផ្ទះ ធ្វើចំការ ហើយបង្ហួសទៅមើលដីចំការមួយនៅទល់មុខគ្នានោះ ដែលខ្ញុំបានដោះដូរ គេនឹងប្រាក់យកមកធ្វើជាកម្មសិទ្ធិ ផ្ទាល់ខ្លួនទុកសម្រាប់រស់នៅក្រោយពេលចូលនិវត្តន៍ទៅ។

+ ដីនេះម្ចាស់គេបានលក់ឱយបង ព្រោះគ្នាប្រញាប់យកលុយទៅមើលប្តីដែលឈឺ។ អូនចូលចិត្តដែរទេ?

– ដីទួលអីចឹង ដាំអីកើតទៅ? តើទៅដល់ត្រឹមណាទៅ?

+ អូនចេះមើលក្នុងប្លង់ទេ? ចាំបងបង្ហាញ! យើងអាចដាំសណ្តែក និងពោតបាន។ ធ្វើស្រូវចំការមិនកើតទេ។ …ហ្ន៎! អូនឃើញស្នាមអូរនោះទេ? គឺវាហូរពីទួលនេះ ទៅក្រោមធ្លាក់ទៅអូរមួយដែលយើងជិះឡានឆ្លងពីម្សិលមិញ នុះណា៎! នែក នៅលើប្លង់ គឺពីត្រឹមនេះ ដល់ត្រង់នេះ។ ដីរបស់យើង គឺចុះតាមបណ្តោយអូរនេះ ដល់ដើមស្រឡៅ នៅត្រង់ចុងចំការរបស់ពូ។ បងប្រុងធ្វើផ្ទះនៅជម្រាលពាក់កណ្តាលដី ត្រង់ជាប់មាត់អូរហើយ ធ្វើធ្នាក់មួយស្ទាក់ ទឹកសម្រាប់ប្រើក្នុងផ្ទះ និងស្រោចដំណាំតិចតួច ។ ប្រហែលជាយើងត្រូវការជីកអណ្តូងទឹកមួយ ហើយបងចង់ ទិញសូឡាមកដាក់ប្រើ សម្រាប់បូមទឹក និងប្រើជាភ្លើងបំភ្លឺក្នុងផ្ទះ… ហើយនៅមានគម្រោងរៀបប្រព័ន្ធកសិកម្ម ចម្រុះមួយទៀតដែលបងកំពុងគិត!

– អូនមិនយល់ទេ តើកសិកម្មចម្រុះយ៉ាងម៉េចខ្លះទៅ?

+ នៅដីខាងលើដែលខ្ពស់ បងជីកស្រះចិញ្ចឹមត្រី រួចបង្ហួរមកខាងក្រោមសម្រាប់ដំណាំបន្លែ និងឈើហូបផ្លែ ដាំខាងក្រោមគេបង្អស់!

– ដីប៉ុន្មានហិចតាទៅបានជាគម្រោងបងដាំអីច្រើនយ៉ាងនេះ?

+ សរុបជាងមួយហិចតា តែក៏អាចនឹងត្រូវការទិញថែមទៀតបើសិនជាទៅរួច!

– លោភលន់ទៀតហើយ មួយហិចតាហ្នឹងធ្វើមិនអស់ផងក៏មិនដឹង?

+ រួចអូនស្មានតែបងធ្វើម្នាក់ឯងក៏អី? បើម្នាក់ឯងដដែល ទៅប្រឹងចិញ្ចឹមត្រី ប្រឹងដាំបន្លែធ្វើអី នាំតែហត់ជ្រុល?

នាងកំពុងនឹកឃើញដល់រឿងលក់ដូរ បានប្រាក់ប្រមូលទុក ដែលនោះគឺច្បាស់ណាស់ ជាជំនាញពិតប្រាកដ របស់នាង  ដូច្នេះ ដល់ម៉ោងបញ្ចេញទស្សនៈគ្រប់គ្រងឱកាស ដើម្បីផលកំរៃ លែងមានយោបល់ខ្ទាស់ ជើងហើយ!

– ចឹងបងធ្វើអាងទឹកមួយទៅ សម្រាប់ទុកទឹកប្រើខែប្រាំង!

+ អូខេ គំនិតល្អណាស់! បងនឹងធ្វើផ្ទះឆ្ងាយពីអូរបន្តិច ហើយក៏ឱយខ្ពស់បន្តិចដែរ! រួចធ្វើអាងទឹកនៅដីខាងលើ ដែលខ្ពស់ជាងផ្ទះដើម្បីឱយទឹកអាចហូរចូលផ្ទះស្រួល មិនពិបាកបូមប្រើ។ បងចង់ដាំទុរេន ព្រោះទុរេនលក់ បានថ្លៃហើយមិនខ្វល់ថាខ្លាចកំពិតកំពៀវ លក់មិនបានថ្លៃដោយសារដឹកផ្លូវឆ្ងាយ ខូចខាតអីទេ!

– ដាំទំពាំងបាយជូរផង! (នាងចូលចិត្តផ្លែទំពាំងបាយជូរណាស់ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តផ្លែឈើដែលជូរទេ)

+ ចឹងដាំតែបួនប្រាំគុម្ពបានហើយ ហើយធ្វើទ្រើងវាមកនៅខាងណេះ កុំឱយប៉ះទឹកខ្លាំងពេក ព្រោះវាមិនត្រូវការ ទឹកជោគជាំទេ!

– បងនឹងដាំមែនឬ? ដាំឱយច្រើនបានទេ? ហើយដាំមង្ឃុតផងបានទេ? ប៉ាចូលចិត្តណាស់

+ អូខេ ចឹងបងដាំមង្ឃុតដប់ដើមចុះ!

– ម៉េចក៏ដាំច្រើនម្ល៉េះ?

+ ព្រោះមង្ឃុតម៉ែយាយបងក៏ចូលចិត្តដែរ! ម៉ាក់បងក៏ចូលចិត្តដែរ!

– … ថ្ងៃណាទើបខ្ញុំបានទៅជម្រាបសួរពួកគាត់ទៅ?

+ អូនហ្អា៎!!!

– ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឱយគាត់ស្គាល់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ! បងមិនដែលគិតទេឬថាថ្ងៃណាមួយយើងត្រូវនៅជាមួយគ្នារហូត យើងត្រូវតែប្រាប់គាត់ជាមុនដែរ យើងគួរគោរពមនុស្សចាស់ផង!

+ យើងរស់នៅជាមួយគ្នាតែពីរនាក់បានហើយ បងមិនចង់ឱយគេដឹងរឿងយើងច្រើននាក់ឡើយ។ មនុស្សកាន់ តែច្រើនកាន់តែបង្កបញ្ហាទេ! ថ្ងៃនេះយើងមានក្តីសុខក្នុងការនៅជិតគ្នា យើងមិនដឹងថាថ្ងៃស្អែកមានរឿងអីទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ បើមានរឿងអីកើតឡើង អូននឹងមិនពិបាកប្រឈមមុខជាមួយមនុស្សអស់ទាំងនោះ មិនចាំ បាច់គិតអីទាក់ទាមច្រើន។

– បងឧទាហរណ៍មកមើល តើទាក់ទាមរឿងអីទៅ?

+ ថ្ងៃក្រោយទៅ ឧទាហរណ៍ថាយើងមិនអាចរស់នៅចុះសម្រុងនឹងគ្នាទៀត អូនក៏មិនចាំបាច់គិតថា ខ្មាសគេឯង ខ្លាចគេនិយាយអីចេះអីចុះច្រើន នាំឱយឈឺក្បាល។

– ចឹងមានន័យថា បងនឹងមិននៅជាមួយអូនរហូតទេឬ? មានន័យថាថ្ងៃណាមួយបងនឹងទៅចោលខ្ញុំ ដូចដែល សង្សារចាស់បងធ្លាប់ទៅចោលបងមែនទេ?

+ អូនដឹងទេ? លើលោកនេះគ្មានអ្វីអមតៈទេ! We don’t know what tomorrow brings. So why let our lives so boring like this? Boring with the plan like this?

– I am not gonna say it is boring live with the accurate plans. Would you please think about it?

+ ចុះអូនដែលគិតដែរទេ ថ្ងៃនេះអូនមើលឃើញថានៅជាមួយបងរីករាយ ចុះបើថាថ្ងៃណាមួយអូនលែងរីករាយ ទៀតនោះ អូនមិនចង់ផ្លាស់ប្តូរស្អីខ្លះទេឬ? ចង់នៅ Boring បែបហ្នឹងរហូតហ្អ៎?

– We live together so happy, why would it change to be boring?

+ I told you already that everything can be change unconditionally.

– អូខេ យើងឈប់និយាយរឿងនេះទៀត បើមិនអីចឹងទេ ឈ្លោះគ្នាខ្មាសគេឥឡូវហើយ។

+ OK, one day you will see someone’s better than me.

ផែនការសង់ផ្ទះចំការក៏ត្រូវបញ្ចប់ដំណាលគ្នានឹងរឿងឥតបានការដែលយើងបានលើកយកមកនិយាយ។

ខ្ញុំដើរទៅបេះបោចបន្លែផ្សេងៗជុំវិញផ្ទះមកសម្រាប់អាហារពេលថ្ងៃត្រង់របស់យើង។ ក្រៅពីប្រហុក យើងនៅ សល់តែនំប៉័ងនិងត្រីខប្រអប់សម្រាប់ជាជំនួយអាហារថ្ងៃត្រង់ដ៏កំសត់របស់យើង។ ខ្ញុំដឹងថានាងលំបាកយ៉ាង ណាក្នុងការទទួលយករសជាតិមុខម្ហូបទាំងនេះ ដែលប្រហែលជាតាំងពីកើតមកនាងមិនដែលបានជួបប្រទះ ទេក៏មិនដឹង។

រាល់ពេលបាយលើកណាក៏ខ្ញុំមិនដែលធ្វើឱយមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនមានអារម្មណ៍ថាម្ហូបមិនឆ្ងាញ់ឡើយ ទោះជា ធាតុពិតវាមិនឆ្ងាញ់ក៏ដោយ ។ ពួកយើងទាំងពីរនាក់សុទ្ធតែមិនសូវចេះធ្វើម្ហូបទេ នៅពេលខ្ញុំសម្រាកពីការងារ នាងតែងស្ងោរពងទាឱយខ្ញុំជ្រលក់ទឹកស៊ីអ៊ីវញ៉ាំជាមួយនំប៉័ង ជំនួសហាំបឺហ្គ័រ/ភីស្សាដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ឬជួនកាល នាងធ្វើ Italian Hot Dog ឱយខ្ញុំ (ព្រោះខ្ញុំហូបច្រើនណាស់ ទាល់តែ ហត់ដក បែបអ៊ីតាលីនេះទើបហូបឆ្អែត) ជាមួយនឹងនំប៉័ងស្ទើរប៉ុនកំភួនដៃខ្ញុំ ហើយដាក់បន្លែសឹងតែគ្រប់មុខ រួមជាមួយសាច់ក្រកបារាំងប្រវែងមួយចំអាម ចំនួនបីបួនដុំ។

ខ្ញុំស្ងោរក្តឹបននោង និងត្រឡាចសម្រាប់ជ្រលក់ជាមួយតៅហ៊ូនិងគ្រាប់សៀង ឱយនាងដែលអាច ដោះស្រាយ បានមួយពេលនេះ។ ពេលលើកចានហុតទឹកស្ងោរននោង ឮសូរគ្រូកយ៉ាងវែងងងង នាងស្រែកដាក់ខ្ញុំ មិនឱយ ធ្វើបែបហ្នឹងទេ!

– អូនប្រាប់បងប៉ុន្មានដងហើយថាកុំឱយញ៉ាំបាយឮៗបែបហ្នឹងទៀត?

+ បងចង់ប្រាប់អូនថា ពេលណាញ៉ាំបាយមិនឮសូរ គឺដូចជាលួចញ៉ាំបាយអីចឹង! បងមិនចូលចិត្តទេ! … អូនញ៉ាំ ននោងនេះមើល៍ឆ្ងាញ់ណាស់ណា៎ ឆ្ងាញ់ជាងនៅភ្នំពេញ… នៅទីនេះគេដាំដំណាំដោយគ្មានប្រើជីរគីមីអីទាំងអស់ ពេលណាមកញ៉ាំបាយនៅស្រុកនេះ ទោះជាម្ហូបមិនឆ្ងាញ់ក៏រសជាតិបន្លែឆ្ងាញ់ជាងនៅភ្នំពេញដែរ!

– ត្រឡប់ទៅវិញ បងនឹងបានញ៉ាំននោងស្ងោរជារៀងរាល់ថ្ងៃមិនខាន!

+ ហើយក្រោយពីញ៉ាំបែបហ្នឹងមួយឆ្នាំមក អូននឹងបានធ្វើបុណ្យឱយបងមិនខានដែរ!

ឱយតែនិយាយដល់រឿងផ្តេសផ្តាស នាងក៏តាំងរករឿងខ្ញុំទៀតហើយ។ ជាកូនចៅចិនកើតនៅស្រុកខ្មែរ នាងតែង បង្ហាញនូវទម្លាប់ពីរសាសន៍ចម្រុះគ្នា៖ ប្រកាន់ទំនៀមតឹងរ៉ឹងតាមជាតិចិន និងគោរពទម្លាប់ របស់ជាតិខ្មែរ។

– បង! ឈប់និយាយពាក្យអាក្រក់ៗទៅបានទេ?

+ បងគ្រាន់តែនិយាយលេងហ្នឹង! អូនតែងខឹងនឹងបងរហូតរឿងឥតបានការទាំងនេះ! (ខ្ញុំលួចសើចនឹងគំនិត ប្រកាន់ច្រើនរបស់អ្នកជាប់ខ្សែស្រឡាយចិននេះ តែមិនមែនមានន័យថាខ្ញុំមើលងាយទំនៀមរបស់គេឡើយ គ្រាន់តែថាទំនៀមនោះវាតឹងរ៉ឹងពេកសម្រាប់មនុស្សសេរីដូចជាខ្ញុំ!)

ក្រោយពេលបាយ យើងក៏សម្រាកមួយម៉ោងទៀត ហើយរៀបចំអីវ៉ាន់សម្រាប់ទៅផ្ទះវិញដាក់ក្នុងឡានរបស់ នាងដែលពោរពេញទៅដោយស្នាមកកិតជាមួយមែកឈើពេលបើកកាត់ព្រៃមកពីម្សិលមិញ។ ជាសំណាង មួយដ៏ធំក្រោយការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំយកឡាននេះមកព្រៃ ព្រោះថា វាខ្ពស់ កម្លាំងខ្លាំង មានត្រើយសម្រាប់ យោងខ្លួនក្នុងករណីជាប់ផុងកណ្តាលព្រៃ។

– យើងជិះឡានដើរមើលព្រៃសិនទៅបង មុនពេលត្រឡប់ទៅវិញ ព្រោះម្សិលមិញអូនអត់ទាន់បានមើលស្រុក ទេសគេផង។

+ ត្រូវចិត្តបងតែម្តងហើយ បងចង់នាំអូនទៅមើលទំនប់ទឹកអូរក្រញ៉ាក នៅប្រហែលដប់គីឡូម៉ែត្រពីនេះទៅ។

យើងបកត្រឡប់ក្រោយ ហើយបែកចេញតាមផ្លូវឃុំមានរិទ្ធទៅទំនប់អូរក្រញ៉ាកដែលទើបសាងសង់រួចដោយ ក្រសួងធនធានទឹក ក្រោមជំនួយរបស់ធនាគារពិភពលោក ក្នុងគម្រោងស្តារឡើងវិញគ្រោះទឹកជំនន់ឆ្នាំ២០០០។

តាមផ្លូវដ៏លំបាកទាំងនេះ ខ្ញុំចង់នាំនាងទៅមើលប្រព័ន្ធដែលអាចធ្វើស្រែប្រាំងបាន ដោយចង់ជួលដីនៅក្នុង ប្រព័ន្ធនោះធ្វើស្រែប្រាំងផង ។ ផ្លូវលំបាកយ៉ាងណាក៏នាងមិនដឹងដែរ ព្រោះនាងមិនមែនជាអ្នកកាន់ចង្កូតឡាន ទេតែខួរក្បាល ភ្នែក និងជើងខ្ញុំសឹងរលុងអស់ទៅហើយ ណាមើលផ្លូវផង ណារេចង្កូតគេចក្រឡុកផង ម្តងជាន់ ហ្រ្វាំង ម្តងជាន់ហ្គារ ឡើងចង់ជ្រុះសក់។ មានស្ពានមួយកន្លែងនៅតាមផ្លូវដែលបាក់ ហើយខ្ញុំក៏លើកឈើចាស់ៗ នៅលើនោះ មកដាក់កល់គ្នារៀបប្រឡោះក្តារពីរសម្រាប់តែល្មមកង់ឡានសងខាងដើម្បីឆ្លង។

ទៅដល់ទំនប់អូរក្រញ៉ាកភ្លាម នាងសប្បាយចិត្តណាស់ព្រោះបានឃើញទឹកក្នុងអាង និងប្រព័ន្ធបង្ហូរខ្វាត់ខ្វែង។ ចុះពីឡានទៅ ខ្ញុំនាំនាងទៅមើលដីស្រែ ដែលកាលពីរដូវប្រាំងគេមិនមានធ្វើស្រែប្រាំងទេ ហើយទឹកមានហូរទៅ ជាប់ជានិច្ចដែលខ្ញុំបានគិតថាប្រុងជួលដីគេធ្វើនៅរដូវប្រាំងឆ្នាំក្រោយនេះសាកមួយឆ្នាំសិន។ នាងគាំទ្រគំនិត របស់ខ្ញុំដែលចង់ជួលដីគេធ្វើស្រែប្រាំង ។ ពេលបាននិយាយជាមួយមនុស្សដែលតែងគាំទ្រគំនិតរបស់យើង ធ្វើ ឱយអារម្មណ៍ខ្ញុំហាក់លង់កាន់តែជ្រៅទៅៗ ក្នុងការស្រមៃមួយដែលរលូនជាមួយនឹងផែនការ។

– បងចង់ហែលទឹកទេ?

+ ណូសែងស៍! ងងុយគេងណាស់ ។ អូនចុះទៅចុះ បងដើរទៅមើលខាងលើបន្តិច!

នាងផ្លាស់ខោអាវងូតទឹកលេងក្នុងអាងទឹកអូរក្រញ៉ាកយ៉ាងរំភើយ ខ្ញុំដើរមើលសំណង់ទ្វារទឹកធំៗទាំងពីរមុន ពេល ចូលទម្រេតក្នុងឡាន។ ដោយសារអស់កម្លាំងផង ដេកពីយប់មិនបានពេញភ្នែកផង ខ្ញុំបិទភ្នែកតែ បន្តិចក៏លក់ឈឹង។ ខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញ៉ាង ទោះជានាងថ្នមដៃបើកទ្វារឡានក៏ដោយ។ នាងឡើងមកយកទឹកផឹក។ ក្នុងឡានរបស់នាងមានធុងទឹកកកមួយធំល្មមនឹងដាក់ទឹកដោះគោ ទឹកសុទ្ធ ប៊ីយ៊ែរ និងថ្នាំខ្លះរបស់នាងក្លាស្សេ ក្នុងនោះ សម្រាប់រំដោះ ការ ស្រេកឃ្លានមួយភ្លែតមួយគ្រាដែរ។ នាងហែលទឹកលេងយ៉ាងសប្បាយ ដូចត្រី បាឡែនក្នុងរឿងទីតានិចអីចឹង ខ្ញុំឈរមើលនាងពីចម្ងាយជាមួយនឹងការ ស្ងើចសរសើរដែលនាងអាចសំដិល ខ្លួនយ៉ាងស្រាលលើផ្ទៃទឹក ក្នុងខណៈពេលដែលគ្រាន់តែដើរឆ្ងាយបន្តិចក៏ហត់ដែរ ។

ខ្ញុំលុបមុខឱយស្វាងងងុយដែលនៅដេកមិនទាន់ឆ្អែតនៅឡើយ ស្របពេលនាងលេងទឹកអស់ចិត្តអស់ចង់ យើងក៏ ត្រឡប់មកវិញ។

សូមអភ័យទោសដែលខ្ញុំសរសេរមិនទាន់ចប់
អ្នកអានមុខជាត្រូវរង់ចាំថែមពីរបីខែទៀតហើយ!