រាត្រីងងឹតនៅក្រុងអង្គរធំ

ក្រោយជូនដំណើរម្ចាស់ជំនួយពិនិត្យមើលការងារចុងបញ្ចប់នៃគម្រោងនៅកំពង់ធំ និងសៀមរាបមក ខ្ញុំបានសុំអ្នកធ្វើការជាមួយឈប់នៅសៀមរាបសម្រាកនៅទីនោះសិនរកអ្នកចាប់សសៃត្រង់បោះដៃផុតដែលឈឺដូចគេយកដង្កាប់មកទាញសសៃ។ អ្នកធ្វើការជាមួយគាត់បារម្ភណាស់ ព្រោះខ្ញុំបានឈឺក្បាលខ្លាំងសឹងបែកក្បាលរួចមកហើយកាលពីថ្ងៃត្រង់ ថ្ងៃសុក្រ ទី២១ មិថុនា ២០១៩ នេះ ។

រឿងមកពីអីចេះ ខ្ញុំចេញដំណើរមកមើលការងារនៅកំពង់ធំពីព្រឹកថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ជូនមេនិងម្ចាស់ជំនួយទៅមើលការងាររួចក៏ត្រូវសម្រាកនៅសៀមរាប ដោយសារចុងគម្រោងផង មេធំក៏ហៅទៅហូបបាយល្ងាចជាមួយជុំគ្នាទុកដូចការលាគ្នាដែលមិនពោលពាក្យលា។ បាយនោះក៏ជ្រុលទៅទៀត ផឹកស្រាច្រើនផង ជជែកក៏យូរផង មេតូចនៅការិយាល័យក៏ត្រូវការរបាយការណ៍ប្រញាប់ផង បែកពីមេធំដោយរត់ចោលគាត់មកមុន ហើយមកបង្ហើយការងារជូនមេតូច ។ មានបានបង្ហើយអីកើត មកដល់បន្ទប់សម្រាកប្រាសដេកលក់ឈឹង។ លុះព្រឹកឡើងងើបពីព្រលឹមទៅក្រឡាញ់ទៀតស្រាប់តែមានថ្លស់សសៃត្រង់បោះដៃផុតស្លាបប្រជៀវឈឺសឹងសន្លប់ តែទ្រាំៗៗៗ ពេលជូនដំណើរម្ចាស់ជំនួយដើរមើលការងារ ក៏ស្រាប់តែចាប់ឈឺក្បាលម៉ោកៗដូចគេដំ ។ ខ្ញុំសម្រាកលើឡានអស់ជិតមួយម៉ោង ទើបចុះទៅសម្រាកនៅលើអង្រឹងកន្លែងហូបបាយដែលគេចងសម្រាប់អ្នកមិនទាន់ជុំគ្នាហូបបាយ។ តែខ្ញុំមិនហូបបាយទេ មេធំគាត់ដឹងឈឺ ព្រោះមិនដែលចេះឈឺទេ គាត់ក៏ដេញឱយហូបលឿនៗឆាប់ចេញមកវិញ ។ ដំណើររឿងឈឺក្បាលនេះហើយដែលនាំខ្ញុំឱ្យនឹកដល់អារម្មណ៍នារាត្រីនៅក្រុងអង្គរធំ ។

រសៀលនោះអ្នកបើកបរគាត់បានទម្លាក់ខ្ញុំនៅសៀមរាបត្រង់កន្លែងជួលម៉ូតូដែលខ្ញុំចូលចិត្ត អង្គរភូល ត្រាវែលអេនធួរ នៅទល់នឹងធនាគារជាតិកម្ពុជាសាខាសៀមរាប ក្បែរផ្សារក្រោម។ ជួលម៉ូតូបានហើយខ្ញុំក៏មកបន្ទប់សម្រាក ហើយបានបង្ហើយការងារជូនមេតូចដែលអង្គុយចាំត្រម៉ង់ត្រម៉ោចនៅការិយាល័យ ។ ធូរចិត្តឡើងស្រាល ហើយការថ្លោះសសៃក៏រាងស្រាកស្រាន្តបន្តិច ។ ខ្ញុំនៅសម្រាកសៀមរាបនេះព្រោះបានណាត់គ្នានឹងមិត្តរួចហើយថានាំគ្នាដើរលេងសៅរ៍អាទិត្យនៅកន្លែងដែលមិត្តគាត់មិនទាន់បានទៅលេង ។ មិត្តខ្ញុំចេញពីភ្នំពេញមកម៉ោងបួនរសៀល ប្រហែលម៉ោងប្រាំបួន ឬលើសនេះទើបគាត់មកដល់ ដូច្នេះដល់ម៉ោងប្រាំមួយល្ងាច ខ្ញុំក៏ចេញឆ្វែលរកម៉ូយ…

ម៉ូយខ្ញុំនោះមិនមាននរណាក្រៅពីអ្នកលក់នំផេនខេកនៅផ្សារក្រោម លក់បបរសនៅផ្សាររាត្រី លក់គ្រឿងសមុទ្រនៅជិតស្ទឹងសៀមរាប លក់ម្ហូបនៅជិតផ្សារឡាក់គីនោះទេ ។ ក្រោយជិះឆ្វែលក្រែងមានម៉ូយណាម្នាក់អវត្តមានក្នុងការរករបរទទួលទានហើយដឹងថានៅដំណើរការដូចប្រក្រតី ក៏ស្រាប់តែឃ្លាន ដូច្នេះដើម្បីកុំឱយឃ្លានខ្លាំងព្រោះចាំមិត្តមកបាយជាមួយគ្នាខ្ញុំក៏ទៅទិញផេនខេកមួយកាន់ជិះម៉ូតូ ។ ជិះចុះជិះឡើង តេរកគ្នាទៅឃើញថាទើបដល់កំពង់ធំ ខ្ញុំក៏ជិះម៉ូតូកាន់ផេនខេកទៅអង្គរតូច ឆ្វែលអង្គរតូចមួយជុំពីរ ខ្ញុំក៏ទៅហួសដល់អង្គរធំ ខ្ញុំជិះដល់អង្គរធំម៉ោងជិតប្រាំបីយប់នៅលានជល់ដំរីសែនស្ងាត់ជ្រងំ ។ កាលមកដល់អង្គរតូចម៉ោងប្រាំពីរជាង ខ្ញុំនៅឃើញមានមនុស្សមួយៗជិះម៉ូតូឆ្លងកាត់ ពីក្រុងទំនើប(សៀមរាប)ទៅក្រុងចាស់(អង្គរធំ) លុះដល់យប់បន្តិចស្រាប់តែស្ងាត់ឈឹងតែម្តង ដែលខុសពីពេលថ្ងៃ មនុស្សម្នាកកកុញដើរលេងទៅមកជាជីវចល ។ ខ្ញុំស្រូបខ្យល់រាត្រីស្ងាត់ឥតធូលីនេះយ៉ាងមានសេរី ពេញៗសួត ក្នុងទីដែលមើលឃើញងងឹតស្ទុងៗនៅពេលពន្លត់ម៉ូតូ ។ នេះបើសិនជាត្រូវគេចាប់មកដាក់ទីនេះដោយបិទភ្នែកហើយទម្លាក់ចោល ខ្ញុំមិនដឹងមិនស្គាល់អ្វីទាំងអស់ ព្រោះកំពូលប្រាសាទសួរព័្រតដែលនៅពីមុខខ្ញុំនេះគ្រាន់តែជាស្រមោលខ្មៅ ខ្ពស់ប្រហែលៗនឹងចុងព្រៃទាំងឡាយដែលនៅពីក្រោយតែប៉ុណ្ណោះ ។ បើបែរមុខមកទិសប្រាសាទបាយ័នវិញ យើងមើលមិនឃើញប្រាសាទឡើយ ឃើញតែដើមឈើនិងភាពខ្មៅងងឹតបិទជិតជាមួយនឹងមេឃ ។ ខ្ញុំអាងថាមានតែខ្ញុំម្នាក់ឯង ខ្ញុំស្រែកឮៗថា ចុះមេឃយប់នេះអីក៏ខ្មៅងងឹតខ្លាំងម្លេះ? មិនអាសូរមនុស្សសត្វណាសោះទេអេះ ដើរទៅមុខចាក់ភ្នែកមិនយល់ទីកន្លែងត្រង់ណាសោះ? ខ្ញុំចង់សំងំស្ងៀមមួយសន្ទុះដើម្បីនឹកដល់មេរៀនសមាធិរបស់ជីដូនខ្ញុំ…ស្តាប់ធម្មជាតិនៅជុំវិញខ្លួន…ស្តាប់រហូតដល់ដឹងថាដង្ហើមយើងដកចូលបានដល់ត្រឹមណា…ពេលដង្ហើមចេញមកវិញនៅពេលណា…ការធ្វើសមាធិបែបនេះនាំចិត្តយើងឱ្យស្ងប់ក្នុងពេលនោះ ព្រោះយើងមិនបានគិតដល់បាយម្ហូប គិតដល់កន្លែងដើរលេង គិតដល់ប្រាក់ក្នុងហោប៉ៅ គិតរកវាមកបន្ថែមដោយរបៀបណា…

ខ្ញុំដាក់ខ្លួនអង្គុយលើថ្នល់កៅស៊ូ ហើយពែនភ្នែនអង្គុយមួយស្របក់ ។ គ្មានមូសទេ ឮសូរតែសត្វល្អិតយំ ស្ងាត់ឈឹង មហាសែនស្ងាត់… ខ្ញុំទាញទូរស័ព្ទមើលម៉ោង ៨កន្លះហើយ អត់មានសេវាសោះ ខ្ញុំចង់សួរគ្នាខ្ញុំតើដល់ណាហើយ ខ្ញុំក៏ទាញម៉ូតូចេញមកអង្គរតូចវិញទើបមានសេវា ។ ពេលសួរគ្នាដឹងថាទើបដល់កំពង់ក្តី ខ្ញុំក៏បកម៉ូតូទៅវិញ ព្រោះចង់ទៅឈរនៅក្លោងទ្វារខ្មោច តើពេលយប់បែបនេះខ្ញុំនឹងមានអារម្មណ៍ខ្លាចខ្លះទេ? ខ្ញុំបកមកវិញកាត់ក្លោងទ្វារទន្លេអុំ ឃើញអ្នកយាមគាត់ចងអង្រឹងមុងសម្រាន្ត ខ្ញុំក៏ជិះហួសគាត់បន្តិចហើយឈប់នៅខាងក្នុងក្លោងទ្វារទន្លេអុំ សូរសត្វប្រចៀវហើរ សម្លេងចង្រិតយំ … ខ្ញុំអូសម៉ូតូឱ្យផុតក្លោងទ្វារខ្លាចប្រចៀវនោមដាក់ក្បាល ។  ផុតក្លោងទ្វារ មានទីធ្លាចតម៉ូតូយ៉ាងស្រួលផុតពីគន្លងផ្លូវ លើកនេះប្រហែលភ្នែកខ្ញុំស៊ាំនឹងពេលយប់ងងឹត ទើបខ្ញុំអាចសម្លឹងមើលឃើញផ្កាយចោរ ខ្ញុំដាក់ខ្លួនអង្គុយលើថ្នល់សណ្តូកជើងមករកក្លោងទ្វារក្រុង ដោយសារចុងជើងខ្ពស់ជាង ខ្ញុំក៏បែរក្បាលដេកទៅរកក្លោងទ្វារម្តង ដោយកើយមួកសុវត្ថិភាព ។ ដេកបណ្តើរ ខ្ញុំនឹកគិតបណ្តើរ នេះបើសិនជាមានពស់ធំមួយវារកាត់ក្បែរខ្លួន ខ្ញុំក៏មិនដឹងព្រោះមើលមិនឃើញ ឬក៏ខ្មោចឯណាចង់មកលងក៏លងមិនខ្លាច ព្រោះមើលអីមិនឃើញសោះ សូម្បីតែម៉ូតូដែលខ្ញុំជួលគេជិះនេះ ក៏មើលមិនឃើញថាវាមានព័ណ៌សដែរ ។

ខ្ញុំស្រមៃថា តើកាលពីមុនមានអ្នកយាមនៅទីនេះទេ? គេមានដុតភ្លើងបំភ្លឺទេ? គេមានបណ្តាក់គ្នាដើរល្បាតដូចក្នុងរឿងបុរាណដែលគេថតថ្មីៗនេះដែរទេ? យប់ងងឹតខ្លាំងដូចយប់នេះ បើទោះជាមានភ្លើងគប់បំភ្លឺក៏នៅតែអាចមានមនុស្សលួចចូលចេញបានដែរ ព្រោះមើលមិនបានឆ្ងាយទេ ។ ថាមិនត្រូវអាចមានកម្លោះអ្នកក្រៅក្រុងណាម្នាក់ លួចបេតីកូនអ្នកនៅក្នុងក្រុងក្នុងកំពែង ក៏អាចលួចចូលទៅជួបគ្នាបានដែរ បើខ្ញុំវិញ ខ្ញុំនឹងហែលទឹកយកបង្អោងឬស្សីទៅដាក់ឡើងចូលក្នុងកំពែងស្កាត់រកគ្នាបានមិនខាន ហេសហេ ដូចទំនងសប្បាយដែរស្នេហាបែបហ្នឹង ។ គិតច្រើនរឿងណាស់ គិតអីចេះអីចុះ តែដែលខ្ញុំចាំបានថាខ្ញុំគិតច្បាស់ជាងគេគឺពាក្យថា សូន្យ ។ ងងឹតនេះងងឹតឱ្យសូន្យតែម្តង ។

សូន្យ??? សូន្យដែលស្មើនឹងទទេហ្នឹងឬ? ខ្ញុំបិទភ្នែកសាកស្រមៃថា បើគ្មានព្រះអាទិត្យរះនៅថ្ងៃស្អែកទេ ពេលវេលាគឺស្មើនឹងសូន្យហើយ ព្រោះខ្ញុំមើលអ្វីមិនឃើញទេ ហើយថែមទាំងមិនអាចដឹងទិសតំបន់ដែលត្រូវដើរទៅរកទៀតផងនាពេលនេះ ។ ខ្ញុំបិទភ្នែក មួយភាំងនោះគឺសូន្យ គ្មានអ្វីទាំងអស់ក្នុងខ្លួន គ្មានសូម្បីតែខ្លួន ឱសូន្យ ខ្ញុំស្គាល់អ្នកហើយ … ពេលនេះខ្ញុំគឺសូន្យ…

សម្លេងផ្ញើសាររបស់មិត្តចូលក្នុងទូរស័ព្ទឮសូរងឺត ខ្ញុំក៏ភ្ញាក់ពីការគិត ទាញទូរស័ព្ទមកមើលម៉ោងជាង៩ទៅហើយ មិត្តខ្ញុំមកដល់ប្រាសាទបាគងហើយ ខ្ញុំក៏ក្រោកឡើងសម្រួលអារម្មណ៍ ទាញមួកតម្រង់ហើយដើរទៅជិតម៉ូតូ កាច់សោជិះចេញមកអង្គរតូចវិញ ។ ក្រោយទទួលមិត្តពីចំណតរថយន្តហើយ យើងក៏ព្រមព្រាងគ្នាទៅញ៉ាំអាហារជប៉ុននៅហាងសៃគូ ទល់មុខផ្សារទំនើបឡាក់ឃីសៀមរាបដែលបិទទ្វារទៅហើយនោះ ។

ខ្ញុំបានស្គាល់ពាក្យថា សូន្យ ម្តងទៀតនៅលើគ្រែពេទ្យប៉ុន្មានថ្ងៃមុននេះក្រោយពេលត្រឡប់ពីដើរលេងវិញ ។

តើមាននរណាធ្លាប់ជួបរឿងបែបនេះក្នុងកាលទេសផ្សេងៗដែរទេ? បើមានចែករំលែកឱ្យខ្ញុំដឹងផង ។

នេះជារូបថតនៅយប់បន្ទាប់ពេលនិទានប្រាប់មិត្តអំពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំនៅយប់មុន។ ក្នុងរូបគឺជាកន្លែងចតទូកដឹកភ្ញៀវកំសាន្តក្នុងកសិណអង្គរធំ។