ស្រណោះដៃសម័យកូវីដ ១៩

ថ្ងៃមួយនោះមានឳកាសបានទៅជួបគ្នានៅផ្ទះសង្សារ នាំគ្នាគេចបាយផ្ទះទៅដើរលេងចោលអ្នកស្រុក។ យើងជិះម៉ូតូទៅរកតូបម៉ូយបាយនៅមាត់ទឹក ដើម្បីកំម៉ង់ខ្យងស្ងោរ និងបាយឆាគ្រឿងសមុទ្រហូប រំលឹកអនុស្សាវម៉ាវកាលពី២០១៤ កាលណាត់មកសាសងគ្នាជាលើកដំបូង អំពីជីវភាពរស់នៅរបស់គ្រួសាររៀងខ្លួន ឬបើនិយាយឱ្យខ្លីទៅគឺមើលចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក។

រឿងថ្ងៃនេះមិនមែនជារឿងកំប្លែង ឬជារឿងកំសត់អីទេ គឺជារឿងរំភើបញាប់ញ័រ ព្រោះអីពេលជិតលាគ្នាទៅរកស៊ីនៅដើមពោធិ៍រៀងៗខ្លួនវិញ ខ្ញុំឯណេះវាស្រណោះដៃដែលកេះប្រាប់ ថា៖ ហេ៎ បាយៗ ថែខ្លួនផង។

នរណាក៏ល្បីដែរ ខ្ញុំនេះកំពូលមហាលា ប្រជុំមួយម៉ោងកន្លះទេ តែលាគ្នាវិញមួយម៉ោងឯណោះ ដូចមិនចេះអស់រឿង។

ដល់តែគេកេះដៃលា ដូចជាឡើងស្រយ៉ង់ចិត្តតែម្តង ហ៊ឺបែកគ្នាយូរៗណាស់អីឡូវ មិនសូវបានជួបគ្នាព្រោះមុខរបររៀងៗខ្លួន ។ ខ្ញុំអាណិតអ្នកលក់គ្រឿងសមុទ្រ អ្នកលក់កាហ្វេ និងអ្នកលក់សាច់គោអាំងទឹកប្រហុកណាស់ ជាពិសេសអ្នកលក់អាហារពេលព្រឹក បែបបារាំងដែលជាម៉ូយៗរបស់យើង ពួកគេមុខតែបាត់ម៉ូយពីរនាក់នេះយូរបន្តិចហើយ… អាណិតគ្នាណាស់។

អាណិតជាងគេគឺអាណិតសង្សារខ្ញុំហ្នឹងឯង អត់បានញ៉ាំភីស្សា និងផេនខេកទេ។